ANEMOİA

Bölüm 2

Karanlık bir odada ufak bir mum ışığının ne kadar etkisi olabilir ki. Belki bir umut ışığın büyümesini beklersin. Kim bilir, belkide büyür.

Gökay' da benim mum ışığımdı. Bu karanlık dünyamda ki mum ışığı. Belki bir umut büyür diye beklediğim sonunda güneşim olacağı mum ışığımdı.

°°°°°°°°°°°°°°
Dakikalardır sadece birbirimizin gözlerine bakıyoruz. Yedi yıldır beklediğim gözler gözlerime bakıyordu. Kader ki oda annemin ölüm yıldönümünde. Kader bu ne zaman ne ile karşılaşacağını bilmiyorsun.

Doğru mu yada yanlış mı yapıyorum bilmiyorum. Annemin ölüm yıldönümünde sevdiğim adamla bunları yaşayıp, hissetmem utanç verici birşey mi? Utanmalı mıydım bunları hissettiğim için. Ama ne zaman ne hissedeceğime karar veremezdim ki.

Ben bu düşünceler arasındayken Gökay elini omzumdan çekip

"Prensesim izniniz olursa şimdi gitmem lazım. Lakin buralada olacağım, birşeye ihtiyacınız olursa emrinizdeyim ."diyip benim birşey dememi bekledi.

" Tabi prensim izin sizindir. Teşekkür ederim beni böyle karanlık bir günde yanlız bırakmadığınız için."dedim.

"Ne demek prensesim her zaman." Diyip. Önümde saygı eğilişinde bulunup uzaklaştı.

Ah kalbim neden böylesin. Neden yanlış zamanlarda yanlış şeyler hissediyorsun.

Kafamı kaldırdığımda Yeliz'in bana kötü gözlerle baktığını gördüm. Neydi bu şimdi, yoksa Gökay'a aşık olduğumu mu anlamıştı. Umarım öyle birşey yoktur. Ya Gökay öğrenirse çok korkutucu geliyor. Ne tepki verir ne der düşünmek istemiyorum.

Sanki hiçbirşey olmamış gibi etraftaki insanları izlemeye başladım.

Bir süre sonra kalabalık dağaldı. Sadece birkaç soylu aileler kaldı.
Gözüm Gökay'ı aradı. Acaba gitmiş miydi.

Sanmıyordum ailesi karşı tarafta diğer soylularla konuşuyordu. Kardeşi Almila da karşıdaydı. Almila ile çok yakındık. Bugün birçok kez yanıma gelmiş. Bana destek olmuştu. Gökay'ı sevdiğimi bilen tek kişiydi.

Acaba Gökay neredeydi. Etrafa biraz daha göz gezdirdim ama bulamadım sanırım gitmişti. Belki bir işi çıkmıştır.

Hizmetlilerden birini Almila'yı
Yanıma çağırması için gönderdim. Almila hemen yanıma geldi.

"Asena bir sorun mu var? Endişeli gözüküyorsun." Dedi telaşla.

O kadar belli mi ediyordum. Evet Gökay'ı merak ediyordum.

" Almila Gökay nerede, nereye gitti. Birşey mi oldu."

Almila gülerek.

" Hayır hayır kuzenimiz Çağan çağırdı önemli bir işleri varmış merak etme bir şey olmadı."

Oh birşey olmamıştı. Birazdan annemin mezarına gidecektim. Almila da benimle gelecekti. Beni hiçbir konuda asla yalnız bırakmamıştı. Ailelerimiz yıllardır dostu. Dost olmaları bizi de yakınlaştırmıştı. Almila gözlerini irileştirerek bana baktı.

" Önemli birşey söylicem. Abimin kuzenimiz Çağan ile konuşurken duymuştum. Yarın çarşıya ineceklermiş. Bizde gidelim mi?"dedi.

" Ciddi misin tabii ki gidelim." Dedim.

Yarın Gökay ile karşılışıcaktım.
Şimdi günün en zor kısmına geldim. Annemin mezarına gitme.

"Almila hadi annemin mezarına gidelim. Hemen gidelim geri döndüğümde hemen uyuyayım ki bu kara gün bitsin derhal."