အပိုင်း(၁)
အခန်းထဲရောက်တာနှင့် ကျတော် အကို့ကိုပွေ့ချီပြီးကုတင်ပေါ်ကိုတင်လိုက်တယ်။ဒီနေ့ရိုက်ကွင်းမှာ အကိုက သိပ်ချစ်စရာကောင်းနေခဲ့တယ်။အကို့မျက်နှာသွယ်လေးရယ်။အကို့ယုန်ပေါက်နှုတ်ခမ်းလေးတွေရယ်။အကို့ရဲ့ နှာတံလေးတွေရယ်။ဖျစ်ညှစ် ပစ်ချင်တယ်။တခါတလေလည်း ပွေ့ဖက်ထားချင်တယ်။တခါတလေလည်း သိမ်းကျုံးပြီး အပိုင်သိမ်းပစ်လိုက်ချင်တယ်။
အကို့အပြုံးလေးတွေက တချက်၊တချက်တောက်ပနေလိုက်တာများ ကျတော့်ဖြစ်တည်မှုတွေကို ကျတော်မေ့သွားတဲ့ အထိပါပဲ အကို။
ကျတော်ထိန်းခဲ့ပါတယ်။ကျတော် တချိန်လုံး ထိန်းခဲ့ပါတယ်။အခုမရတော့ဘူးအကို။ကျတော်.....ကျတော် အရမ်းဖြစ်နေပြီ။
အကို့ နှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းလိုက်တယ်။အို နှုတ်ခမ်းတွေဆီကနေ ကျတော့်ရဲ့ အတောမသတ်နိုင်တဲ့ လောဘတွေဆီကို ကျတော်ဆက်သွားပါရစေ။ဘယ်အရာကမှ ကျတော့်ကို တားဆီးလို့မရတော့ဘူး။
"ဝမ်ရိဘို......မင်း မင်း ပြောတော့ ပင်ပန်းနေပြီဆို"
"ဝမ်လို့ ခေါ်ပါ ဝမ့်ကလေးလေးရဲ့ ဝမ်ပင်ပန်းတာဟုတ်ပေမယ့် စိတ်တွေကလည်း ကြွနေတယ်လေ အရမ်းပဲ"
"ဘာ ဝမ့်ကလေးလေး ငါ ငါကမင်းထက်အသက်ကြီးတယ် သိတယ်မဟုတ်လား?"
အင်းဟင် ကျတော်သိတာပေါ့။
ဒါပေမယ့် အကိုပဲ စဉ်းစားကြည့်လေ။
ဒီမျက်နှာလေးရယ်၊
ဒီမျက်လုံးလေးတွေရယ်၊
ဒီလိုအပြုံးလေးတွေနှင့် လူသားလေးတယောက်ကို ပီဘိ ကလေးလေးလို့ ခေါ်ဝေါ်ချင်နေတာ
ကျတော်တယောက်တည်းတော့
မဟုတ်တန်ရာ။
ဒီလိုခေါ်ဖို့ ရွေးချယ်လိုက်တာ ကျ ေတာ်မမှား ဘူးအကို။
အကို့မျက်နှာလေးကို ကျတော့်လက်နှစ်ဖက်နှင့် ပွတ်ဆွဲလိုက်မိတယ် ။
အကို့ဆံပင်တွေကို ဆုပ်ဆွဲနေမိပြီ။
ပြီးတော့
အကို့နှုတ်ခမ်းတွေကို ကျတော်ဆာလောင်နေပြီ။
ကျတော့်အနမ်းတွေကသိမ်မွေ့တော့မှာ မဟုတ်ဘူး။အရမ်းကို ပြင်းရှနေတော့မှာ ကျတော်လည်း မရပ်တန့်နိုင်တော့သလို အကိုလည်း မတားနိုင်တော့ဘူး။
အကို့လည်ပင်းတွေ၊လည်ပင်းညှပ်ရိုးလေးတွေကအစ ကျတော်ဆာလောင်နေပြီ။ဆာလောင်ပြီးရင်း ဆာလောင်နေပြီအကို ၊ကျတော်က အလျှံညီးညီးတောက်လောင်နေတဲ့ မီးတောက်လိုပဲ၊ အကို့ကို တနေရာပြီး တနေရာလောင်မြိုက်ပစ်လိုက်ဖို့ပဲ ကျတော့်ခေါင်းထဲမှာ ရှိတော့တယ်။
အကို့လက်တွေက ကျတော့်ရင်ဘတ်တွေကိုတဘုန်းဘုန်းထုနေတယ်။အကို့လက်သည်းလေးတွေက ကျတော့် လက်မောင်းက အသားစိုင်တချို့ကို ကုတ်ခြစ်တယ်။အကို့ ဆီကထွက်လာတဲ့ ငြီးတွားသံလေးက ကျတော့်အတွက် လောင်စာတွေလိုပဲ။ကျတော် သဘောကျတယ်။ကြားရတာကို သဘောကျနေတယ်။ကြားပြီးရင်း ထပ်ကြားချင်မိတယ်။
အကိုနှင့်ပတ်သက်တဲ့ အရာရာဟာ ကျတော့်ကို ရူးသွပ်သွားစေတယ်။
ကျတော်တို့က ပုံမှန် လူသားတွေလည်းမဟုတ်ကြသလို။ပုံမှန်စုံတွဲတွေလိုလည်း မဟုတ်ကြဘူး။ကျတော်တို့ နိုင်ငံရဲ့ ဥပဒေတွေကလည်း ခေတ်နှင့် လိုက်လျောညီထွေမှု မရှိတော့ဘူး။ကျတော့်ကိုခွင့်လွှတ်ပါအကို။ အကို့စိတ်တိုင်းကျ လူမြင်ကွင်းတွေမှန်သမျှ ကျတော့်ရဲ့ ကြင်နာချင်စိတ်၊ပွေ့ဖက်ထားချင်စိတ်၊ထိတွေ့ချင်စိတ်၊စကားပြောလိုစိတ်တွေကို ကျတော်အမြဲထိန်းခဲ့ပါတယ် ။အဲ့ဒီအစား.........
အခုလို ဘယ်သူမှ ပြန်မသိနိုင်မယ့် အခန်းတွင်း ချိန်းတွေ့မှုတွေမှာ ကျတော့်ကို မတားပါနဲ့လား အကို......
ဘဝမှာ မိန်းကလေးတွေရော။
ယောက်ျားလေးတွေရော အများကြီး ရှိမှန်းသိပါတယ်။တွေ့လည်း တွေ့ဆုံဖူးတယ် ။အလုပ်လည်း တွဲလုပ်ဖူးတယ်။
ဒါပေမယ့်
ကျတော့် ကို ဆွဲဆောင်နိုင်တဲ့ တယောက်တည်းသောသူက အကိုပါပဲ။
"ဝမ်ရိဘို မင်း မတော်သေးဘူးလား?
ပြောတော့ တခါတည်းပါဆို"
ဟင့်အင်းအကို။ အကို့နှုတ်ခမ်းလေးတွေက လှလိုက်တာ .....
ကျတော် အကို့နှုတ်ခမ်းတွေကို လက်နှင့်ပွတ်ဆွဲပစ်လိုက်တယ်။ကျတော့်လှုပ်ရှားမှုတွေကို အရှိန်မြှင့်ပစ်လိုက်တယ်။အကို့ဆီက ငြီးငြူသံလေးက ချစ်စဖွယ်ကောင်းလိုက်တာ။ဒါကိုရော အကိုသိရဲ့လား?အကိုက လှတယ်။ဆွဲဆောင်မှုလည်း ရှိတယ်။ပြီးတော့ ချစ်စရာလည်း ကောင်းတယ် ဆိုတာလေ။
"ဝမ့်ကလေးလေး.... ဝမ်လို့ခေါ်ပေးပါနော်..... ဝမ်လို့ ခေါ်ပေးပါ"
"ဝမ် ......ဝမ့်ကလေးလေးက မနက်ရိုက်ကူးရေးရှိတယ်နော်
ဝမ်ဒီတခါပြီးရင်လွှတ်ပေးပါတော့"
အကို့ လက်တွေက အိပ်ရာခင်းကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ထားတယ်။အကို့ လေသံလေးက သနားစဖွယ်နဲ့ ကျတော့်နှလုံးသားကို လာရိုက်ခတ်တယ်။ကျတော် အကို့ နောက်ကျောပေါ် မှောက်ချလိုက်တယ် အကို့ လည်ဂုတ်သားလေးတွေကို လျှာနဲ့လိမ်ပြီး စုပ်ယူလိုက်တယ်။
"အင်း ဒီတခါပြီးသွားရင် ဝမ်ရပ်ပေးမယ်နော် ဝမ့်ကလေးလေး"
...........
YOU ARE READING
ကျွန်တော် ရူးနေပါပြီ 🔞Fanfic(Complete)
Fanfictionအသက်ကွာဟတဲ့ နာမည်ကြီး မင်းသားနှစ်ယောက်၏ တိတ်တခိုး အချစ်ဇာတ်လမ်းလေးအကြောင်း ပါ။အသက်(၁၈)နှစ်မပြည့်ရင် မဖတ်ရ။
