22.06. 2024'te yazılmaya başlanmıştır.
🌑
Değişmişti.
Dünya kalbini kırmıyordu artık. Hiç bir şey ilgisini çekmiyordu. Etrafındaki kalabalıkları boş gözlerle izliyordu.
Ne kadar sığ olduklarını düşünüyordu.
Ne kadar kibirli, ne kadar bencil, ne k...
Her yara geçerdi de bir bu yara geçmemişti ne vücudumdan ne de kalbimden.
Gözlerim yolun karşısındaki kozmetik dükkanına takıldı. 'İzleri kimsenin görmemesi lazım kapat onları.' demişti o adam.
Adımlarımı mağazaya çevirip hemen içeriye girdim. Kapatıcıların olduğu reyona gelip bir tanesini gelişi güzel elime aldım. Kasada cebimdeki son parayı da verip dört bina ilerideki boş alana yapılmış olan parka geçtim koşar adımlarla.
Geç kalmamam lazımdı.
Kutuyu açıp içindeki tüpü elime aldığımda boş kutuyu gelişi güzel fırlattım yolun ortasına. Ceketi üstümden çıkartıp üzerimdeki kazağın kollarını sıvayarak işimi kolaylaştırdım.
Kapatıcıyı sağ kolumun üstündeki dört izin üzerine dikkatlice sürüp sol elimin üstündeki üç izi de görünmez kıldım.
Hava sıcak olmasına rağmen uzun kollularla gezmek zorundaydım.
O adam yüzünden.
Bankta biraz daha ileri gidip kafamı geriye yasladım daha yirmi beş dakika sürem vardı. Gökyüzünü izlemek için yeterli bir süre. Arka taraftan bakan biri sadece dağınık saçlarımı görebilirdi. O da dikkatli bakarsa tabii.
Henüz iki dakika bile geçmeden parkın arka tarafında yükselen seslerle kulağımdaki kulaklığın tekini çıkartıp dikkatimi oraya verdim. Yüzümü çevirmemiştim dikkati üzerime çekmemek için.
En az on adam kavga eder gibi bağırıyordu bir kaç kemik kırılma sesi de bağırış seslerinin arasına karıştı.
Başımızı belaya sokmayalım topukla.
İç sesime hak verip oturduğum yerden hiç bir şey duymamış gibi sakince kalkıp üstüme ceketimi geçirdim.
Bir bela daha alamazdım başıma.
"Hey orada biri var!"
Sıçtık! Koş!
Arkamdaki adım sesleri yaklaşmaya başladığında sakinliğin bir işe yaramayacağını anlayıp koşmaya başladım.
