22.06. 2024'te yazılmaya başlanmıştır.
🌑
Değişmişti.
Dünya kalbini kırmıyordu artık. Hiç bir şey ilgisini çekmiyordu. Etrafındaki kalabalıkları boş gözlerle izliyordu.
Ne kadar sığ olduklarını düşünüyordu.
Ne kadar kibirli, ne kadar bencil, ne k...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Mezarlığın girişine geldiğimizde Akın arabayı park edip dışarı çıktı.
Daha fazla bekletmemek için yavaş hareketlerle arabadan inip mezarlıkta göz gezdirdim. Girişe doğru adımlarken Akın'ın bir kaç adım gerimden beni takip ettiğini fark etmemle ona döndüm.
"Gelmene gerek yok fazla durmayacağım." başını sağa sola sallayıp reddetti.
"Açık alandayız tek başına gidemezsin." sesi itiraz istemeyen bir şekilde çıkmıştı.
"En azından biraz daha geriden gel." Başıyla onaylayıp olduğu yerde durdu.
Yavaş yavaş mezar taşlarına göz gezdirerek ilerledim. Neredeydi annemin mezarı?
Bir kaç dakikadan sonra annemin adı yazılı küçük tahtayı görmemle adımlarımı oraya doğru ilerlettim. Akın baya gerimden geliyordu. Aramızda en az on beş yirmi metre mesafe vardı. Mezarının yanına geldiğimde yavaşça oturdum kurumak üzere olan toprağa. Güzel bir mezarlık bile yapılmamış sadece tahta çakılmıştı. Üzerinde de adı ve doğum tarihiyle ölüm tarihi yazıyordu.
"Annem.. Neden gelmiyorsun rüyama? Küstün mü bana? Bak ben seni çok seviyorum. Lütfen bir kere de olsa gel olur mu? Çok özledim. Dayım olacak adam saçma sapan şeyler zırvaladı ama inanmak istemiyorum. Sen benim öz annemsin değil mi? Annem olmasaydın nasıl bana böyle şefkatli ve merhametli olabilirdin ki? Kesinlikle yalandan ibaret onun dedikleri. Merak etme gerçek neyse çıkartacağım ortaya. Rahat uyu olur mu? Ben seni çok seviyorum. " derin bir nefes alıp kendime biraz zaman tanımaya çalıştım. Sesimin titremesine engel olamamıştım. Konuşuyordum ama artık bana cevap vermiyordu en çok canımı yakanda toprağa konuşmak olmuştu.
Oturduğum yerde biraz daha yayılıp uzandım mezarın yanına. Bir elim başımın altında diğeri toprağın üstündeydi. Gözlerimi kapatıp devam ettim konuşmaya.
"Özür dilerim anne. O gün dinlemedim bile. Son bir kez öpemedim sarılamadım. Son kez kanlı canlıyken sevemedim saçlarını. Seni yalnız bıraktığım için çok pişmanım. Kurtarabilir miydim seni orasını bilmiyorum ama elimden geleni yapardım. Bana kızma olur mu? Seni koruyamadım. " gözlerimi açıp uzandığım yerden kalktığımda, dolan gözlerimi elimin tersiyle sildim. Etrafta göz gezdirip büyük nefesler çektim içime.
Karşımdaki ağacın arkasından bir gölge gözüme ilişti. Yüzü maskeli iri yarı bir adam çıktı. Hızla bana doğru yaklaşırken arkamı dönüp Akın'a bakındım. Koşar adımlarla o da bana doğru geliyordu.
Adam dibimde bittiğinde bozuk türkçesiyle konuştu.
"Gerçek aileni görmek istiyorsan benimle gel." Nereden tanıyordu bu adam beni?
