Back to the Apocalypse

၁၀၆

(Unicoe) နှစ်နာရီကြာအောင် ခရီးထွက်ခဲ့ပြီးနောက် သူတို့၏ပတ်ဝန်းကျင်သည် တိတ်ဆိတ်လာခဲ့သည်။ မြင့်မားကျယ်ပြောလှသော တောင်တန်းများနှင့် လှပသော ရှေးဟောင်းသစ်တောများသည် လေးနက်သော တိတ်ဆိတ်မှုဖြင့် လွှမ်းခြုံခံထားရသည်။ သူတို့နားထဲတွင် လေတိုက်သံနှင့် လမ်းတစ်လျှောက် ရွေ့လျားနေသော ကားများ၏စက်သံကိုသာ ကြားနေရသည်။

ကားများအားလုံးသည် ကွေ့ကောက်နေသော အမျိုးသား အဝေးပြေး လမ်းမကြီးတစ်လျှောက် အရှိန်ပြင်းပြင်း မောင်းနှင်လာခဲ့သည်။ ပတ်ဝန်းကျင်သည် တိတ်ဆိတ်သည်ထက် တိတ်ဆိတ်လာသည်နှင့်အမျှ ကားပေါ်ရှိ ရယ်မောသံများ ရပ်တန့်သွားကာ လူတိုင်း၏စိတ်အခြေအနေမှာ လေးလံလာခဲ့သည်။

"အရှေ့ဘက် တစ်ကီလိုမီတာအကွာမှာ မြို့တစ်မြို့ရှိတယ်... မူမမှန်တာမျိုး မရှိဘူး... သက်ရှိအရိပ်အယောင် မရှိဘူး... အနောက်ဘက်က တံတားက ကျိုးနေတယ်... ဒုတိယထွက်ပေါက်မှာ ဘယ်ဘက်ကိုကွေ့ပြီးတော့ တောင်ဘက် တံတားကနေ ကျွန်တော်တို့ ထွက်ကြမယ်" လီရန်သည် လေးနက်ပြီး အလေးထားသည့်ပုံ ရသည်။ သူသည် သူ့လမ်းကြောင်း သူ သိပုံရသည်။

ကားမောင်းသူသည် လီကောချင် အမည်ရှိသော အသက် နှစ်ဆယ့်လေး သို့မဟုတ် နှစ်ဆယ့်ငါးနှစ် အရွယ်ရှိသော အမျိုးသားတစ်ဦးဖြစ်သည်။ သူသည် ရှေ့တည့်တည့်သို့ကြည့်နေပြီး လီရန်အဆိုပြုချက်အား အံ့ဩသည်ပုံစံ မပြချေ။

ဝမ်ဖန်းနှင့်လီရန်တို့၏ အမူအရာများသည် တည်ငြိမ်နေပြီး မကြာသေးခင်က တည်ရှိခဲ့သော ၎င်းတို့၏ ပျော်ရွှင်ပေါ့ပါးသော ကြွေးကြော်သံများသည် ထင်ယောင်ထင်မှားတစ်ခုလိုပင်။ ကားအတွင်းရှိလေထုသည် အလွန် မွန်းကျပ်နေသောကြောင့် ပိုင်ကျင်းပင် စိတ်ဓာတ်ကျသလို ခံစားနေရသည်။

ရှောင်းဆာသာလျှင် အမူအရာ ပြောင်းလဲခြင်း မရှိပေ။ သူ၏အကြည့်များက အရှေ့၌သာ ကျောက်ချထားခဲ့ပြီး သူ၏ နောက်လာမည့်မေးခွန်းကို မည်သူ့ကို ရည်ညွှန်းသည်ဆိုခြင်းအား ရှင်းလင်းစွာ မသိရပေ။ သူသည် မေးလိုက်သည်။ "မင်းတို့တွေ ဘာမူမမှန်တာမျိုး တွေ့ထားကြသေးလဲ?"