Kara kutu

Bölüm 3

Her insanın hayatının dönüm noktaları vardır. Kendine göre belirlediği doğrular ve yanlışlar. Her insan küçük ya da büyük hayatında yaşadığı bazı anlardan ve olaylardan ders çıkarır. İşte bu anlar sizi hiç tercih etmediğiniz diğer yola sürükler. Bu gibi anlarda bir seçim yapmanız gerekir. Kendiniz için iyi olacak bir fedakarlık. Bense şu an tam bu bilinmezlikler denkleminin içindeyim. Fakat benim bulunduğum yerde çok sayıda yol var... İşte uzandığım yerde bunları düşünüyordum. Hava kararmıştı ve gece olmak üzereydi. Umut bey çoktan gitmişti. Nedenini bilmiyordum ama yalnızlık beni korkutmuyordu. Sanırım biraz hava almak için dışarı çıkmalıydım. Evet bu iyi gelecekti. Kapıyı açtığımda yüzüme çarpan rüzgar bana hayatın ne kadar yaşamaya değer olduğunu hatırlattı. Aslında hiçbir şey hatırlamıyor olsam da yine de hayat güzeldi. Öyle olmalıydı. Bu durumun üstesinden gelmem gerekiyordu. Kendim için. Ve yapacaktım. Hafızamı yeniden kazanmak için mücadele edecektim. Acaba nasıl bir karakterim vardı? En çok hangi çiçeği seviyordum ? Parmağımda yüzük olmadığına göre evli değildim. Güzel çimlere adım ata ata yürümeye başladım. Göl kenarında tüm ihtişamıyla parıldayan ahşap evi arkama alarak yürümeye devam ettim. Evin çevresine ekilmiş akşam sefalarının kokuları geliyordu burnuma. Ve daha bir çok güzel kokulu çiçeğin. Umut bey zevkli bir adam olsa gerek çiçeklere de çok düşkündü. Ama neden bilmediği bir kadına yardım ediyordu ? Halime acımış olmalıydı. Kahretsin! Buradan gitmek istiyordum. Hayal bile edemeyeceğim kadar güzel bir evde boğuluyor gibiydim. Evime gitmeliydim. Hoş bir evim var mı bilmiyordum ama olmalıydı. Fazla uzaklaşmamalıydım. Eve doğru yürümeye başladım. Temiz hava o kadar iyi gelmişti ki. Yavaşça aralık bıraktığım kapıdan içeri girdim. Sanırım uyumam gerekiyordu. Dinlenmeliydim. Rahat koltuğa uzandığımda tatlı bir yorgunluk çöktü üzerime. Kendimi uykunun hafif kollarına teslim ettim.