OD

|0,7|

"Asla yangın çıkartmak istemedim. Seni asla kanatmak istemedim. Bugün daha iyi bir adam olucam."

🌸

Salona geldiğimde Annemle karşılaştım. Annem ne ara gelmişti ki?

Gözlerimi koltukta oturan Barış'a çevirdim. Göz göze geldik. Ondan gözlerimi çekince Anneme baktım. Gözlerinde; öfke ve hayal kırıklığı vardı.

Yutkundum. "Anne...Ne ara geldin sen." Dedim ince sesimle. Annem gözlerime dimdik bakıyordu. Bir şey demeden.

"Ne önemi var Liva, ben göreceğimi gördüm nasıl olsa." Dedi kırgınlıkla.

Dudaklarımı yaladım. "Bak Anne göründüğü gibi değil, ben sana sonra anlatıcam tamam mı?" Dedim yatıştırıcı sesle.

Tek kaşı alayla kalktı. "Göründüğü gibi değil öyle mi? Tamam kızım ama sonra şimdi anlat." Dedi itiraz istemeyen sesle.

Şuan anlatamazdım. Annem beni Barış'ın yanında küçük düşünürdü. Şuna hayatta olmazdı. Benim sustuğumu görünce Annem daha da sinirlendi. Barış'a döndü bu sefer.

"Senin burda ne işin var. Gitsene sevgilinin yanına. Ne arıyorsun burda oğlum." Dedi Annem.

Barış ilk bana baktı sonra kafasını Anneme çevirdi. Dudaklarını araladı. "Bakın Leyla Hanım ben artık Liva ile hayatıma devam etmek istiyorum. O sevgili dediğiniz kadın artık hayatımda yok." Dedi herşeyi Anneme anlatıcaktı herhalde.

Annem alayla gülerek bana döndü. "Liva doğru mu duydum? Sevgilisinden ayrılmış ve soluğu senin yanında almış öyle mi? Sende kabul mu ettin?...Liva sen gurursuz musun? Aptal nasıl kabul edersin." Dedi ve bağırmaya başladı.

Yanak içlerimi ısırıyordum. Annem yine başlamıştı. "İlişkiye girmişsin korundun mu? Hayır tabiki çünkü sen nasıl korunmasını da bilmiyorsun...Liva neden, neden kabul ettin? Sana o kadar acı yaşatan kişiyi neden kabul ettin kızım." Dedi çaresizce.