Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Zifiri karanlığın hakim olduğu sokaklarda arkama bakmadan koşuyordum. olabileceğince hızlı, kimsenin yetişemediği hızda koşuyordum.
Yaşadığım kalp kırıklığı bu hızı artırıyordu. aklıma baba sıfatına sığdıramadığım kişinin sözleri geldiğinde tek yaptığım daha da hızlanmaktı.
Ara sokakta olmama rağmen arada geçen arabaların beni görüp şaşırdığına emindim. hepsinin beni görüp napıyor bu amk dediğine yemin edebilirdim.
Yorulmaya başlasamda kendimi koşmaya zorluyordum. çünkü ne kadar uzaklaşırsam, o kadar kafesten uzaklaşmış olurum.
Şu anda bu halimle nefret duygusu bile besliyemiyordum. babama karşı hiç bir duygu beslemiyordum. istesemde olmuyordu. hiç bir şekilde duygu besliyemiyordum.
Tek sevdiğim annem ve kardeşimdi. kardeşimin huyları ona benzeyecek diye ödüm kopuyordu. Öyle bir şeyin olmasına asla izin vermeyecektim.
aşırı yorulmam ile birazcık durdum ve dinlendim. ama arkamı döndüğümde oğuzun bana doğru koştuğunu gördüm. "Ulan, Birkan!" diye isyan edercesine bağırdı. "Dur artık!" diye tekrardan bağırdı.
Ciddi görünüyordu. onun ciddiliği beni korkutuyordu. bana yaklaşmasıyla tekrar koşmaya başladım. ama gücüm tükendiği için kendimi toparlayamayıp yere düştüm. diz kapağım ve ellerimde yoğun bir acı hissettim.
Ve aynı zamanda gözlerimin dolduğunuda. arkama dönecektim ki oğuz yaklaşmıştı. "Lan ne kadar hızlı koşuyorsun amına koyayım" dedi yanıma yaklaşırken.
dolan gözlerimle ellerime baktığımda ellerim fena yara olmuştu. oğuz yanıma geldiğinde hızlıca ellerimi tuttu. "İyi misin? bak koşarsan böyle düşersin işte."
Tuttuğu ellerini ittirdim. "Yanlız bırak beni." dedim fakat ayağa kalkacağım sırada yaralarım durdurmuştu ve gözümden yaş almıştı. "Hayır yanında kalacağım birkan, inatlaşma benimle." dedi ve tekrar elimi tuttu.
fakat bırakıp yüzümü tuttu ve göz yaşlarımı sildi. "Ağlama, yanındayım." demesi içimi rahatlatsada içim içimi yiyordu yine. "Beni neden sevmiyor?" dedim ağlamaklı ses tonum ile.
"Onunla konuşacağım, seni kimse üzemez." yüzlerimizi daha da yakınlaştırdığına huzura eriştiğimi hissettim. "İstemiyorum" dedim geri çekilmek istercesine.
"Onun oğlu olmayı en çok hakkeden sensin. seni istiyor. gitsene onun yanına?" dedim fakat pişman olacağımı bilmeden. Oğuz bana inanamıyormuş gibi baktı. "Ciddi misin sen? Beni öyle kahpe bir insan olarak mı görüyorsun?"
Dediklerine hayır asla! demek istesemde sesim çıkmadı. sert bakışlarını bana yolladığına "artık ne yapacağımı bilmiyorum tamam mı?" dedim ağlayarak.
"Öz babamın neden beni sevmediğini anlamaya çalışıyorum, ama olmuyor." dedim tek nefeste. beni anladığına dair başını salladı.
"Sen sevilmeyecek biri değilsin." dedi ve yavaşça beni yerden kaldırdı. "Bacağım acıyor" dememe karşı yavaşça hareket ettirerek en yanımızdaki banka oturtturdu beni.
