Artık gökyüzündeki tüm yıldızlar bizimdi.
Beni ondan hiçbirşey ayıramazdı.
ÖLMEKTEN BAŞKA !
Ve bu aklıma geldiğinde kendimi biraz kötü hissettim.
Ve ona dönüp :
- Hadi artık evimize gidelim .
Dedim oda bana bakıp :
- Evimiz ? Benim bilmediğim senin aldığın bir evimiz mi var ?
Dedi gülerek. Bende :
- Hayır tabiki.
Dedim gülerek ve ekledim :
- Beni yalnız bırakmassın heralde.
Dedim ve yavaşça yürüdük . Arabaya bindiğimizde ona sadece :
-Sen benim küçük dünyamın sonsuz insanısın .
Dedim ve elini tuttum.
O ise bana bakarak :
- Öylemiyim ?
Dedi tebessüm ederek. Bende evet anlamında başımı salladım.
Daha sonra evin kapısına geldiğimizde jason bana baktı ve :
- Madem artık burda kalıcaz benim bikaç kıyafet almam gerekiyor.
Dddi ve bende :
- Öyleyse çabuk gel.
Dedim ve ona bir öpücük kondurdum.
Ardından eve hızlıca çıktım ve o gelmeden gardırobumdan saten geceliğimi giydim.
Yaklaşık yarım saat olmuştu fakat kimse görünürde yoktu.
İçimde bir kuşku vardı. Bu gece birşeyler sanki ters gidecekti.
.....
Ve 10 dakika sonra ben balkonda arabayı beklerken telefonum çaldı. Arayan jason du ve ben telaş ve mutlulukla telefonu açtım.
- Jason . Hayatım nerdesin ?!
Dedim ve 3 saniye sonra :
- Meraba. Emily parks ?
Dedi soğuk ve endişeli bir sesle.
Ben de böyle birşeyi beklemediğim için
