Dediği cümleyle bende gülümsedim. Annemi bulacaktı ve bende hesap soracaktım. Neden beni bıraktı? Ya da neden bakamadı? Bunların cevabını öğrenecektim..
...
-Hannie
İsmimin bana ait olduğunu belirten bir mırıltı çıkardım.
-Beni neden sevmiyorlar?
Dediği cümleyle,beni istemeyerek bıraktığı koltuktan doğruldum. Yüzüne baktım. Bir ölünün yüzünden farksızdı,uyumaya yakındı.
-Bilmem.
-Sen bilmiyorsan diğerleri hiç bilmiyordur.
-Neden?
-Çünkü sen her zaman doğruyu söylüyorsun. Diyet yapıyorsun incecik olmana rağmen.Herkese iyi davranıyorsun,kendin üzgünlügün dibine vurmuş olmana rağmen. Hep doğru söylüyorsun,herkes yalan söylemesine rağmen.
-Öyle mi?
-Bunu cidden soruyor musun?
-Evet..
...
Odamda oturmuş. Psikolog odadan çıkınca şiir tavsiyesine dalmıştım. Doktora çıkmak istediğimi söylediğimde bana yaramın çok derin olduğunu ve büyük ihtimal çıldırdığımı söyledi. Huzurla şiirimi bitirdikten sonra şarkı açmaya karar verdim. Spotify'a girdim ve çalma listemden Romantic Homidice'a tıkladım.
-Why am I still here? I don't mean to be Complacent with the decisions you made But why?
Şarkının eşliğinde şiirim için düşünmeye başladım. Şarkı dinlemek insana huzur veriyordu. Yarası derin olup ölüm döşeğinden kurtulsa bile.. Şarkının en sevdiğim kısmı gelince hyunijn odaya girmişti.
-But it's true.. I hate you...
-Oyy abim benim doktor 'dışarı çıksın hava alsın' dedi,onun için geldim.
-Tamam hadi çıkalım.
Biz dışarı çıktığımızda odaya biri girdi. Hademe sanıp çok takmadım.
~YAZARDAN ~
Hyunjin'le dışarı çıkan han'ın bilmediği şey onun hademe değil,Minho olmasıydı. Minho odaya girdi. İkisinin de sevdiği şarkı çalıyordu,Born To Die... İkisinin şarkısını dinlerken masada bir defter buldu. Bu defter hem çizgili hem boştu.Bir şiir yazılıydı ve bu el yazısından Han'ın olduğu belliydi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
