LAVİNİA

KİM BENİ İSTİYOR!?!

Okuldan çıkmış eve gidiyordum. Mardin' in sokaklarında yürümek her zamanki gibi çok güzeldi. Annem aramıştı gelirken ekmek al diye. Bakkalcı Nurettin amcanın bakkalına uğradım.

"Selamunaleyküm Nurettin amca. Nasıl gidiyor işler? " diyerek bakkaldan içeri girdim.

"Aleykümselam kızım. İyi gidiyor. Asıl senin nasıl gidiyor bu doktorluk işi?"

Tıp 3. sınıf öğrencisiydim. Ekmek dolabına doğru yürüdüm. "İyi gidiyor amca. Okuldan dönüyorum bende zaten."

"İyi iyi okuyun zaten. Ben keratayı okutamadım bir türlü."

Akif abi vardı 26 yaşında Nurettin amcanın oğlu. Delikanlı, yiğit bir adamdır. Bizim mahalleyi korur kollar. Ama okumak istemedi nedense. Nurettin amca o kadar dil döksede okumadı.

"Olsun be amca. Zorlamakta olmaz şimdi sonuçta kendi geleceği."

"Orasıda öyle. Ama okusa güzel olurdu. Ne
güzel elini mesleğine alır para kazanırdı."

"Ne yapalım amca. Belki sonradan ister."

"Kartlaştı artık okumak için. Neyse seni fazla tutmayayım okuldan geldin yorulmuşsundur."

"Görüşürüz amca. Allah'a ısmarladık."

"Görüşürüz kızım."

Bakkaldan çıkıp eve doğru yürümeye başladım. Evimin önüne gelince siyah bir arabaya binen kişiler gördüm. Hayır olsundu?

Eve girip ekmeği mutfağa bıraktıktan sonra salona geçtim. Annem döktürmüştü yine ev mis gibi yemek kokuyordu.

Herkes salondaydı. Geçip bir koltuğa oturdum.

"Beni özlediniz mi? Çok özlemişsinizdir kesin"

Herkesin suratı sirke satıyordu nedense. Annemin sol gözünden bir yaş düşünce kalkıp gitti. Bir şey olmuştu ama kimse söylemiyordu.

"Bir şey mi oldu baba, abi? Annem niye gitti? O siyah araba neden bizim evin önündeydi?"

Babam "O gelen seni isteyen büyük aşiretin arabasıydı." dedi. BÜYÜK? AŞİRET? BENİ? İSTİYOR?

"Kim beni istiyor?"

Abim "Maharoğulları." dedi. Mardin 'in en büyük aşireti beni istiyor. Hadi canım bende inandım.

"Sadece onlarda değil Araloğulları ve Sancakoğulları da istiyor seni. Ama seni vermezsek buradan sürgün olucakmışız. Evlenmek zorundasın. Ailenin başını yere eğdirme." dedi babam.

Ben hala şoktaydım. Hepsi sanki bir yarışa girmiş gibi beni istemişlerdi.

Ben sinirle kalkıp odama çıktım. Kimdi beni ailemin memleketiyle tehdit eden. Ben sırf bir evlilik için ailemin memleketiyle ödemesine göz yumamam. Tek çare evlenmek oluyor. Ama bir şeyi daha biliyordumki o da babamın bana yalan söylediğiydi. Söyledikleride göz boyamak içindi.

Aşağıya inip mutfağa girdim. Annem ağlıyordu.

"Anne neden ağlıyorsun? Ağlama."

"Nasıl ağlamam. Sen gidiyorsun o kurtların arasına."

"Anne onların arasına gitmek zorundayım biliyorsun."

"Hayır değilsin Marin. Ben sana birikimimi veririm. Git oku tamam mı?"

"Anne yapamam. Yapsam bile babam beni ne yapıp edip bulur. Buluncada evlendirir."

Annem bir şey demedi, diyemedi. Çünkü biliyordu babam beni ne yapıp edip bulurdu. Ayağa kalktı. "Sofrayı hazırlayalım." dedi.