Cavadian Kaşifleri

Bölüm 9 ~YEPYENİ BİR HAYAT~

Yazar anlatımı:

Evren kendine ait olmayanı dışlamaya eğilimlidir. Olmaması gereken şeyleri yok etmek ya da uygun hale getirmek gerekir. Neyseki kızlardan hiçbiri yok edilmemişti.

Kişiliklerine ve becerilerine göre yeni formlarını aldıklarında ufak(!) çaplı bir şok geçirmişlerdi. Çünkü onlar hayatları boyunca (son 3 günü saymazsak) hiç karşılaşmadıkları şeylere dönüşmüşlerdi.

Aralarında en aklı selim olan Tuana bile çıldırmanın eşiğinde hissediyorken Zümra'nın sakinliği bu durumu daha çok zorlaştırıyordu.

Peki pişman mıydı? O gün Zümra ile kazı alanına gittiği için pişman mıydı?

Aklına cehennemden hallice olan cavadian ve onları avlamaya çalışan şeytandan gelenler geldi. Sırtında var olduğunu hissettiği kanatlara dokunmaya çalıştı. Çalıştı diyorum çünkü kanatlar ışıktandı ve dokunamıyordun ama aynı zamanda uçmak istese modern zamandaki bir uçak kadar yükselebilirdi.

Vücudunda değişen birçok yer olduğunu hissediyordu. Görmüyordu ama biliyordu. İlk değişim onda yaşanmıştı. Hemen ardından Esma hayatında hiç görmediği perimsi şeye dönüşmüştü. Attığı çığlık hiçbir şeyi değiştirmemişti.

Hemen ardından Leyla'da yanı başında oluşan ejderle çığlık atıp bayılmıştı. Tüm bu şeylere rağmen pişman değildi Zümra ile o kazı alanına gittiği için. Bu değişimlerden sonra eskisi gibi olamayacağını biliyordu. İnsan olarak kalsalardı bile psikolojileri çoktan darmadağın olmuştu bu nedenle hiçbir ihtimal eskisi gibi olmanın yanından geçmiyordu.

Bunu ne kadar çabuk kabullenirsem o kadar iyi diye düşündü. Çünkü bu dünyada insanlar ve artık kendilerinin de içinde bulunduğu doğaüstüler arası soğuk bir savaş vardı. "Savaşı durdurmak daha zor olacak." diye fısıldadı.

Hemen yanı başında durmuş kızlara nasıl teselli verebilirim diye düşünen Zümra Tuana'ya özür dilercesine bakıyordu.

Kendisi hiç pişman değildi yaşadıklarından ancak yaşattıkları onu pişman edebilirdi çünkü o kendisinden çok yanında duran o kızları seviyordu.

Kan bağı olmayan kardeşlerdi onlar...

Esma baygın olan Leyla ile ilgileniyorken gözlerinden yaşlar süzüldü. Psikolojisinin son raddesine gelmişti kendisinden korkuyordu. Var mıydı bunun ötesi?

Aldığı nefesten korkuyordu. Göreceği yüzden korkuyordu. Korkularından en çaresizi ise bir canavar olmuş olmaktan korkmasıydı.

Zümra ankalardan yardım istedi kızların sinir ve stres seviyelerini düşürmek için ancak bu sadece saatli bombanın saatini ertelemekti. Bir çözüm yolu değildi.

Ankalar bu isteği reddetti. Onlar mutlak olmasa dahi muğlak bilginin efendileriydi. Türlerinin son örnekleri olarak bir insana bağlı olmak onlar için hâlâ kabullenilmesi zor bir durumdu.

Kızlar kendi içlerindeki korku ve sorunlarla yüzleşirken Javier ise büyük bir ikilem arasında kalmıştı. Ölmesin diye kendisine mecbur bıraktığı kişiye çoktan kendini kaptırdığını kabullenemiyordu.