Cavadian Kaşifleri

Bölüm 10 ~Kaçınılmaz Patlama~

Eğitime başladığımız günler birbiri ardına sıralanırken Javier benden köşe bucak kaçıyordu.

Nedenini bilmiyordum.
Konuşamıyordum dolayısıyla öğrenemiyordum.

Ankalar sayesinde kendimdeki farklı bir tuhaflığı daha fark etmiştim. Normalde bir anka efendisi bir ankaya sahip olurmuş. Bende ise beş tane vardı.

İsimlerini öğrenmek istesem de anka kurallarına göre bir ankanın ismini bilen herhangi biri ona boyun eğdirebilirmiş. Nedenini asla anlamadığım bir kural daha...

Zaten herhangi birine özel bir soru sormadığımdan ve onlar da bana tek tek onlarla neler yapabileceğimi ve neler yapmam gerektiğini anlattığından çok zor olmadı anlaşmamız.

Bu süreçte ejderha -ki onun bir adı vardı ve Parma idi- ile Leyla bağlarını güçlendirdi. Esma ve Tuana güçlerini öğrendi. İnsanların yaşadıkları yerleri araştırdık.

Bir çok sorunu çözerken bende büyümekte olan kocaman bir sorun oluştu.

Javier benden uzak durdukça kendimi daha  kötü hissetmeye başladım. Javier ile ilgili de duyduğum tek şey sinirli oluşuydu.

Bana hiçbir açıklama yapmadan uzaklaşmış olmasına normal şartlar altında hiçbir şey diyemezdim ama biz normal şartlarda değildik. Mühürlüydük.

Amacı beni hayatta tutmak dahi olsa mühür ruhun birbirine bağlanması gibi bir şeydi ve bu ikimizi de kötü etkiliyordu.

Benden kaçıyordu.

Beni kendine mühürledikten hemen sonra ilk fırsatta benden kaçmıştı.

Düşündükçe sinir katsayım artıyordu.

Onu mühür sayesinde bulabileceğinizi söylemiştik.

Ankalardan birinin -dediğim gibi ayırt etmesi neredeyse imkansız olduğu için kim ne diyor bilmiyorum-  söylediği şeyle sesli bir şekilde yutkundum.

İlk günden beri kaçtığının farkındayım ve kendisinin gelmesini bekliyorum.

Gelmiyor.
Gelmeyecek.
Tabi ben onu buraya çekmezsem.

Onun ayağına gidecek değilim kaçan o gelen de o olmalı.

Uzandığım yataktan kalkıp odadaki mektup açacağını elime aldım.

Çıldırdı sonunda.

Bir başka ankanın söylediği şey ile beklemeden mektup açacağını kendime sapladım.

Bu onu muhtemelen kışkırtacaktı. Sinirli bir şekilde gelecekti.
Ama sonuç olarak gelecekti.

Evet sırf gelsin diye kendime zarar vermem çok saçmaydı ve büyük bencillikti biliyorum ama konu mühürlün olduğu zaman hiçbir şeyi önemseyemiyorsun. Buna rağmen benden kaçtığına inanamıyorum.

Bir süre sonra -ne kadar süre geçti bilmiyorum belki beş dakika belki bir saat- ayak sesleri duydum.

İçeriye koşarak giren Javier'i gördüm.

Belli belirsiz ettiği küfrü duyduğumda bilincimi açık tutmakta zorlanıyordum.

"Uyuma Zümra!"

"Sakın gözlerini kapatma!"

Gözlerimi açık tutmak için ona olan sinirime tutundum.

Gözlerim doldu.
Gerçekten gelmesi için kendime zarar vermem mi gerekiyordu?

Bu düşünce ile var olan tüm sinirim büyük bir kırgınlığa dönüştü ve gözlerimi açık tutma çabam yok oldu.

Sonrası büyük sessiz ve beni benimle baş başa bırakan bir karanlık...