Esir Karanlık

Bölüm 2-''EYVALLAH''

Gözlerimi birkaç defa kırpıştırarak karşımdaki görüntünün gerçek olduğuna kesinlik getirdim.

Gözlerini üzerimden ayırmadan bana bakıyordu.

O kadar soğuk bakışları vardı ki yüreğimin titrediğini hissettim.Ama bir terslik,bir çelişki vardı...İlk defa karşılaşmamıştım ben bu bakışlarla.Sanki daha önceden hapsetmişti beni içine..

Aklımdaki düşüncelerin hepsi hücuma kalkarken arabanın harekete geçtiğini gördüm.Sonra da gazı kökleyip gitti zaten.Kafamın içinde bir sürü soru cevabını bulmak için sıraya girmişti.

Bu çocuk Derinle bizi takip mi etmişti ? Ama eve gelirken peşimizde kimsenin olmadığına emindim.Ya da ben öyle zannediyordum.

Eğer takip ettiyse de yanındaki hayvan neredeydi ?

Ben bu çocuğu daha önce nerede görmüştüm ?

Asıl cevaplanması gereken soru şuydu;

Sokakta bana ne demeye çalışmıştı ?

Titreyen ellerimi kontrol altında tutarak havluları astım ve hızla odama doğru yürümeye başladım.

Bir saniye ?

Yatak odasında bir karartı mı vardı yoksa ben mi yanlış görüyordum ?!

Hemen odama geçip elime ders masamdaki bibloyu aldım.Yatak odasına ilerlemeye başladım.Acaba hırsız mıydı ? Yoksa katil mi ?

Yok,canım.O kadar da değil.Penguenlerde uçuyordu zaten Alya.Kendine gel..

Aklımdaki diğer kötü şıkkı görmezden gelirken git gide önümde duran kişiye yaklaşıyordum..

Bir adım daha.

Bir adım daha..

Ve...

Gözümün önünde duran ve belki de benim ölüm fermanımı imzalayan terlikleri görmemiş olmam kaçınılmaz sonu getirdi.Elimdeki bibloyla yere kapaklandım.Düştüğüm yerde öylece kalırken içimden bütün sureleri okumaya başlamıştım bile.Tam o sırada aşina olduğum bir ses bana seslendi.

''Alya,kızım iyi misin ? ''

Bense o sırada ''Allah'ım beni affet.Bir daha asla kötü konuşmayacağım,kimselerin arabasını taşlamayacağım,annemle kavga etmeyeceğim,mahalledeki çocukların topunu bir daha asla asla asla dikmeyeceğim.Sınavlarda kopya vermeyeceğim...''diye dua etmekle meşguldüm.Bu yüzden yanıma oturmuş bana endişeli bir şekilde bakan babamı son anda fark ettim.Titreyen ellerimden destek alıp ayağa kalktım.Karşımda duran babama korku dolu bakışlar atarken şaşkınlıkla sordum.

''Baba sen ne zaman geldin ? Karanlıkta napıyosun ya ? İnsan bir ışık yakar,yaşam belirtisi verir.Vallahi kalbim duracak sandım.Hayır elektrik faturası fazla gelecek diye korkuyorsan sıkma sen canını.Aç kalır öderi-..''

''Kızım bi sakin ol,kendine gel.Bu saatte başka kim olabilir ki yatak odasında ? Bir dakika ya ? Sen neyden bahsediyordun biraz önce ?''

Söylediğim şeyleri göz önünden geçirirken çok büyük bir pot kırdığımın farkına vardım.İşin içinden çıkabilmek için yerde duran ve parçalara ayrılan bibloya üzüntüyle baktım.Babamın dikkatini dağıtmak için üzülmüş gibi yaparak söylenmeye başladım.

''Yıııaağ.Bibloom.Resmen kırılmış baba şuna baksana bi.''Canım babam ya.Nasıl saf,temiz kalpli bir adam Allah'ım.Benim üzüldüğümü(!) görünce yanıma geldi ve beni kollarının arasına aldı.Ben hala üzülmüş rolümü başarılı bir şekilde oynarken söylene söylene başımı göğsüne soktum.