geçmişin izi

5.bölüm

Beni güzel hatırla.
Bunlar son satırlar...
Farzet ki rüzgardım.
Esip geçtim hayatından...
Ya da bir yağmur,
sel oldum sokağında.
Sonra toprak çekti suyu;
Kaybolup gittim...

~Orhan Veli Kanık~

İnsanoğlu hep yalan söylerdi.
Kime sorarsanız sorun söylemedim deseler o bile yalandır.
Belki de insanoğlunun baş yalancısı ben bile olabilirim çünkü hep yalana sığındım.
Yalan benim sığınağım oldu.

İlkokula giderken ödevimi yapmadığımda,
Antremana gitmediğimde,çatışma içindeyken korumalara yanlış bilgi verdiğimde,ilk cinayetimi işlediğimde ve dahası da,hep yalan söyledim. Şimdi ise Stew'e usb belleği Alp'e ulaştırdığım hakkında yalan söylüyordum.

"Acı çektiğine eminim." Dedim sırıtarak,Stew ise gülümsedi elleri saçlarıma uzandı ona ihanet ettiğimi bilmeden.
Saçımı kulağımın arkasına sıkıştırdı.

Her an kusabilirdim.

"Seninle gurur duyuyorum Efes."
Yalanını siksinler diyecektim ki zar zor yuttum.

Yalandan bir gülümseme sunarak "işimi severek ve en başarılı şekilde yapmayı severim." Dedim.
Elleri saçlarımdan omuzlarıma kaydı "aferim," her ne kadar midem bulansa da zoraki gülümsememe devam ettim.
"Daha sonra görüşürüz yapacağın işleri tek tek sana bildireceğim sadece benden haber bekle." Deyip tam kapıya yönelmişti ki tekrar bana döndü.

"Seninle bir şeyler içelim,vaktin var değil mi?"

22 yılım var...

Demek isterdim ama desem bile anlamazdı...

"Açıkçası...biraz dinlenmek istiyorum malûm kolum ve bacağım yaralı.Pek ağrımıyor fakat dinlensem iyi olacak."

Anlayışla başını salladı "başka zamana," diye mırıldanıp odadan çıktı. O çıktığı an kendimi yatağa bırakmam bir oldu.
Derin bir nefes alıp verdim.
Olurda örgütten birini öldürme şansım olursa ilk kişi zavallı Stew olacaktı...

*
*
*
*

Çarşamba günü

Karan boynuna taktığı puşiyi çekerek biraz gevşetti.
Hava gerçekte sıcaktı.
Derin bir nefes verip,
"Gölge 3," diye konuştu telsize
"Gölge 1 konuşuyor."
Karşı taraftan anında cevap geldi "dinliyorum."
"Gelen-giden araç varmı?"
"Yok komutanım."
Bir saattir güneşin altındaydı.Biraz daha dursa her an eriyip gidebilirdi.

Turan ve Metehan yukarıdaki tepede,yolu gözlemliyorlar gelen-giden varmı diye kontrol ediyorlardı.
Karan,Alp ve Yiğit tam yolun ortasında puşilerini takmış silahlarını kuşanmış bir şekilde bekliyorlardı.
Yerde kasalarla birlikte sebze ve meyveler vardı.Hepsi dökülmüştü.

Gelen araçları durdurmak içindi,
sanki yoldan geçerken arabayla birlikte malları devrilmiş gibi bir görüntü sunarak onlardan yardım isteyeceklerdi.

Ahmet,Asena,İzem ve Gökay kayalıkların arkasına gizlenmişti.

İşaret geldiği an ortaya çıkacaklardı.

Etrafı cehenneme çevireceklerdi.

"Komutanım..." Ahmet'in sesi telsizden geldiğinde Karan telsizi dudaklarına yaklaştırdı. "Ne var?"
"Canım elma çekti.Yazık oldu meyvelere yerde duruyorlar öylece." Gözlerini devirmeden edemedi Karan. "Ahmet yanına getirtme beni." Dedi ve telsizi uzaklaştırdı.