I Want You: PabKen Fanfiction

Chapter 6

TINGIN sa kanan, tingin sa kaliwa. Sa likod, saka sa harap, Pablo peered through the campus as he hid beside an abandoned building that used to be a bookstore, the distance was just walks away from his department's building.

Wala.

Walang nakikita ni isang hibla ng pulang buhok si Pablo, sa kahit na saan siya tumingin.

Walang Ken Suson sa paligid.

Wala ring mga barumbadong lalake na nakaabang sa kanya, sa kalahating oras niyang pananatili roon sa kanyang puwesto.

Still, he managed to halt the curve that was about to form from his lips and gently shook his head.

Masyado pang maaga upang mag-diwang dahil ngayong araw pa lamang magsisimula ang kalbaryo niya.

Pablo stepped away, letting his eyes rest for a minute, then he layed his back onto the cold, hard, (washed-out) green colored wall of the abandoned book store.

Suddenly, he urged to bite the nail on his thumb, and clenched his jaw as his wary eyes stared down.

Shit, bakit ngayon pa? It sounded so easy nung in-explain ko lahat ng 'to kay Stell and yet, now, I...Fuck!

Pablo ran his cold hand across his face and sweat came out from it, so he rubbed it against his gray pants.

Hindi!-Hindi pwede, Pablo. Hindi ito ang panahon para matakot ka.

Kung si Pablo ang tatanungin, ay kayang-kaya naman talaga niya si Ken kung hindi lang nakatatago roon sa mga kasama niya.

Duwag naman kasi, eh, kainis, isip ni Pablo.

Isinuot niya ang kanyang kamay sa loob ng bulsa ng kanyang pantalon at kahit nag-aalangan ang damdamin ay mahigpit pa rin niyang hinawakan ang papel sa loob nito.

So far so good naman. Kaya tiwala dapat ako sa plano ko.

Ganoon na nga.

Wala naman talaga siyang dapat ikabahala, hindi ba?-Dahil mukhang totoo naman ang mga impormasyong nakalap niya tungkol kay Ken. May tiwala siya sa mga payo'ng natanggap niya.

Hinawi ni Pablo ang kanyang nakalugay na buhok patalikod, saka inayos ang kanyang polo at hinigpitan ang hawak sa kanyang backpack.

...Ngayon, kampante na talaga siya.

Pablo steadied his breath, dropping his tight shoulders, and as if taking a leap of faith, he took his first step and walked til he reached the building.

He made his way towards the stairways, and pulled out his phone to check the time.

It's going to be 7 am soon.

Nag-alangan man kanina, ay nakasisiguro na ngayon si Pablo, na hinding-hindi na sila magkaka-salubong ni Ken.

Kampante siyang nakatatambay pa rin ang lalake na iyon, doon sa rooftop ng department nila (gaya ng nakasulat sa papel niya).

Sa pagkakatanda ni Pablo, ay nakapuwesto iyon sa pinaka-dulo, sa bandang hilaga ng kampus, na kung susubukan mo'ng lakarin mula sa building nila Pablo, ay gugugol ka pa ng labing-limang minuto upang marating.

Alam ni Pablo iyon, dahil minsan na siyang nakapunta sa building nila, pero hindi siya nagkaroon ng pagkakataon na makapasok sa loob.

Araw ng Lunes, kaya, kailangang magreport ni Pablo sa kanilang coordinator tungkol sa mga nasirang dekorasyon noong nakaraang Sabado...

Kung hindi lang talaga kay Ken, eh di sana, matagal na silang natapos. Eh 'di sana, nabawasan iyong mga iniisip niyang problema at hindi lalong nasi-stress ng ganito.