Dokuz branşta faaliyet gösteren Fenerbahçe Spor Kulübü'nün Başkanlık pozisyonunda gözü olan, her spor dalına yoğun bir tutkuyla bağlı olan Elfida Morya, hedefine doğru emin adımlarla ilerlerken adımlarını sekteye uğratacak biriyle tanışır.
Fenerbahç...
Öncelikle başladığınız tarih ve saati buraya yazar mısınız?
Ig: sondudukoffical Ig: authornarinay
Bolca yorum ve oy bekliyorum. Keyifli okumalar.
💛💙
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
💛💙
1. BÖLÜM : "Uzak ama bir o kadar yakın olmak."
-
Nazilli Belediyespor Başkanı Kartal Taş gibiydim.
Şike yapacak paramız yok.
Meteliksizim.
Derin bir iç çekip banka uygulamasından çıkıp telefonu koltuğa attım. Biraz daha bakarsam manyak olacaktım.
Aklıma minik bebeklerim gelince kapattığım gözlerimi açtım ve "Alex!" diye seslendim. Seslenmemin hemen ardından bana huzur veren o pati seslerini duydum. Mutsuz olduğum anda yüzümü güldüren tırnak sesleri salonun içini doldurduğunda koltukta doğruldum.
Üç yaşındaki Yorkie Alex evimin en yaramazıydı. Ellerimi uzatarak, "Gel oğlum." Dedim. Alex kuyruğunu sallaya sallaya bana yaklaştı ve koltuğa zıplayarak çıktı. Alex'in varlığını odanın içinde hissettiği an diğer koltuğumun yastıklarının ardından minik kedim Carlos da çıktı. Alex kucağıma tırmanırken göz ucuyla Carlos'a baktım, patilerini öne uzatmış geriniyordu.
Çekirdek ailemizin bir diğer zibidisi Sarman Carlos'du. Parkta gezerken Alex'in dikkat kesilmesi sonucu Carlos'un sesini duymuştum. Minicik bir yavruydu. O gün saatlerce annesinin gelmesini beklemiştik ama gelen giden olmamıştı. Çevrede oturan mahalle sakinlerine sorduğumda onların uzun zamandır burada yalnız demesiyle dayanamayıp onu da alarak eve dönmüştüm. Çekirdek ailemizin bir diğer zibidisi Sarman Carlos'du.
Lefter ve Alex'in hayatıma dâhil oluş anı da maalesef Carlos'un ki kadar üzücüydü ve beni hep ağlatırdı.
Alex'i Çeşme'de kiraladığımız yazlığın kapalı bir odasında bulmuştuk. Hayvanları sanki eşyaymış gibi iki günlük keyif için alıp, bir odanın içine kilitledikten sonra arkalarını dönüp gitmek insanlar için sorun değildi. Ben onlara insan demek istemiyordum, onlar canavardı.
Emlakçı evi son kiracıdan sonra kontrol etmediği için tahmini bir hafta boyunca Alex o odada kapalı kalmıştı. Odanın her yanı dışkı doluydu, küçük bir kap su ve birkaç ekmek bulmuştuk yanında. Tedavi süreci ise başlı başına zorluktu, o travmaları atlatıp bize alışması yine öyle. Evde yalnız kalmaya ve benden ayrılmaktan korktuğu için beş ay işe yanımda gidip gelmişti.
Lefter'i ise üniversiteden bir arkadaşın instagram storysinde görmüştüm. O arkadaş ile iletişimim zaten yoktu ve hiçbir zaman enerjisi hoşuma gitmemişti. Sonra öğrenmiştim ki cins hayvan üretimi gerçekleştirip satışını yapıyordu. Merak edip sayfasına girdiğimde ise Lefter ile karşılaşmıştım. İlk önce kaybetmemek için Lefter'i sahiplenmiştim, para istemeye kalkışsa da araya arkadaş sokarak hatır diyerek geçiştirmiştim. Daha sonra da polise şikâyet etmiştim. Buna arkadan vurmak diyebilirdi bazı insanlar ama keşke biraz daha vursaydım. Oradaki hayvanların içler acısı halini gördükten sonra en çok istediğim şeylerden biriydi şiddete başvurmak. O arkadaşa ne olduğunu hala bilmiyorum çünkü bilirsem geri dönüp tekmeleyebilirdim.
