Córka Czarnej Róży

Rozdział 3: Sekrety i Cienie

Isabella obudziła się z nową determinacją. Dni mijały, a ona coraz bardziej angażowała się w poznawanie świata, w który została wciągnięta. Vincenzo był skomplikowanym mężczyzną, a ona wiedziała, że aby zrozumieć jego motywacje, musiała odkryć tajemnice, które skrywał.

Tego ranka Vincenzo zaprosił ją na przejażdżkę po okolicznych winnicach, które były jedną z najcenniejszych części imperium De Luca. Isabella postanowiła wykorzystać tę okazję, by dowiedzieć się więcej o swoim przyszłym mężu. Przejażdżka była spokojna, a krajobrazy Sycylii zachwycały swoim pięknem.

– Vincenzo, opowiedz mi o swojej rodzinie – zaczęła Isabella, starając się, by pytanie zabrzmiało niewinnie.

Vincenzo przez chwilę milczał, wpatrując się w mijające ich winorośle. Jego twarz była nieprzenikniona, ale w oczach pojawił się cień smutku.

– Moja rodzina była wszystkim, co miałem. Byliśmy szczęśliwi, dopóki nie zniszczyła nas zemsta innej mafijnej rodziny. To wydarzenie zmieniło mnie na zawsze. Zrozumiałem wtedy, że w naszym świecie nie ma miejsca na słabość. Musiałem stać się kimś, kto nigdy nie będzie ofiarą – odpowiedział zimnym, lecz szczerym głosem.

Isabella słuchała z uwagą. Teraz lepiej rozumiała, skąd brała się jego surowość. Mimo wszystko czuła, że gdzieś głęboko kryje się człowiek, który mógłby być zdolny do miłości i lojalności.

Przejażdżka dobiegła końca, a Vincenzo postanowił pokazać jej jedną z najbardziej strzeżonych części swojej posiadłości – stare piwnice winiarni, które przez lata służyły nie tylko do produkcji wina, ale także jako miejsce spotkań i tajemniczych transakcji.

Kiedy schodzili po kamiennych schodach, Isabella poczuła chłód i mrok, który emanował z piwnic. Były pełne długich rzędów beczek, ale także zakamarków, które wyraźnie służyły do innych celów. W jednej z nich dostrzegła małe pomieszczenie, wypełnione starymi dokumentami i zdjęciami.

– Co to za miejsce? – zapytała, starając się nie zdradzić swojego niepokoju.

– To jest serce imperium De Luca. Tutaj przechowujemy nasze sekrety, nasze historie, nasze zobowiązania – odpowiedział Vincenzo, podchodząc do jednego z regałów i wyciągając stary album.

Przeglądając zdjęcia, Isabella zobaczyła młodego Vincenza, uśmiechniętego chłopca w otoczeniu swojej rodziny. Wtedy zrozumiała, jak wiele stracił i jak bardzo to go ukształtowało. Ale na jednym ze zdjęć zauważyła coś, co przyciągnęło jej uwagę – młoda kobieta o uderzająco znajomej twarzy.

– Kim jest ta kobieta? – zapytała, wskazując na fotografię.

Vincenzo spojrzał na zdjęcie, a jego twarz stężała.

– To była moja siostra, Sofia. Zginęła razem z resztą rodziny. Była moim światłem w ciemnych czasach – odpowiedział cicho, a jego głos zdradzał głęboką ranę.

Isabella poczuła ból, jaki musiał wtedy przeżywać. Teraz lepiej rozumiała jego determinację i chłodną postawę. Ale czy uda jej się przebić przez ten mur i dotrzeć do serca Vincenza?

Kiedy wrócili do willi, Isabella była pełna nowych myśli. Wiedziała, że przed nią jeszcze wiele wyzwań, ale była gotowa na wszystko. Chciała zrozumieć Vincenza, ale także znaleźć swoje miejsce w tym brutalnym świecie.

Wieczorem, kiedy siedzieli razem na tarasie, Isabella postanowiła spróbować jeszcze raz.

– Vincenzo, dziękuję, że mi to wszystko pokazałeś. Wiem, że nie jest ci łatwo o tym mówić – zaczęła, spoglądając na niego z troską.

Vincenzo spojrzał na nią, a jego spojrzenie było bardziej miękkie niż kiedykolwiek.

– Isabella, doceniam twoje starania. Może pewnego dnia będziemy w stanie zrozumieć się nawzajem lepiej, niż teraz się wydaje – odpowiedział, a jego słowa niosły nadzieję.

Isabella uśmiechnęła się delikatnie. Może właśnie teraz, w cieniu nocy i wśród tajemnic, zaczynała się rodzić więź, która mogła przetrwać nawet najciemniejsze czasy. Była gotowa na wszystko, co miało nadejść, wiedząc, że musi walczyć nie tylko o swoje życie, ale także o serce Vincenza.