"Çok canım acıyor... " kahve saçlı çocuk hasta olmuştu, ateşi vardı. Vücudu cayır cayır yanarken o donuyordu, felaket bir durumdaydı.
Hyunjin burada olsa hemen iyileşirdi.
"Hyunjin-ah canım çok acıyor. " dedi kendi kendine. Neredeyse bir ay oluyordu ama Minho unutamıyordu, aksine hergün daha da bağlanıyordu ona.
Üstündeki kalın sweate sokuldu, yorganı başına kadar çekti. Uyumak istiyordu, zaten son zamanlarda sadece uyuyordu.
. . .
"Soğuk, çok soğuk. " Minho vücudunun döndüğünü hissederek uyandı, gözlerini açamıyordu yine. Vücudunda soğuk bir şey dolanıyordu ama ne olduğunu anlayamamıştı.
Soğuk, birden kasıklarına deyince titredi.
"Çok soğuk. " elleri kasıklarına gitti fakat soğuk parmaklar tarafından engellendi.
Minho sızlanmaya devam ederken soğuk vücudunda gezmeye devam etti, en son alnında durdu.
"Hyunjin? Sevgilim sen misin? Korkuyorum. "
"Korkma minik kedi. "
Minho sakinleştiğini hissetti, soğuk parmaklar hala vücudunda geziyordu. Bu ona fazlasıyla güven vermişti.
Fakat birden kayboldu o his, Minho bununla tedirgin oldu.
"Hyunjin? Hyunjin!" ses gelmedi, vücudu tekrar titremeye başladı. Derin derin iç çekti, hyunjin'i çok özlemişti. Uzun bir süre yattı, uyku ve uyanıklık arasındaydı.
"Bebeğim kalk hadi, çorba yaptım sana. " uzaklardan bir ses geldi, beline dokunan ellerle titredi.
"Hadi kalk güzelim. " Minho zar zor gözlerini açtı, tabi ki karşısında kimse yoktu. Ofladı ve kalktı, alt kata inip mutfağa girdiğinde bir tencere dolusu çorba vardı.
"Ne? "
Kendisi çorba yapmamıştı zaten, peki bu çorbayı kim yapmıştı? Derken mutfak kapısı birden kapandı, kahve saçlı yerinden zıpladı. Ne yapacağını bilmiyordu, küçük çocuklar gibi ağlamak istiyordu.
Tezgahın üstünde bir not gördü.
Korkma sevgilim, yemeğini ye güzelce.
Minho artık kafayı yemişti, evde birileri vardı ama bu neden kötü hissettirmiyordu? Minho bundan memnun gibiydi, ne kadar korksa da.
Durgun bir şekilde çorbayı kaseye koydu, masaya oturup çorbayı içmeye başladı.
. . .
"Donuyorum, Tanrı'm. " Minho çok kötü bir haldeydi. Titriyor, ağlıyor ve sızlanıyordu.
Ayağa kalktı ve ilaç kutusundan ateş düşürücü çıkardı.
Uyumak için yatağana gittiğinde çok yorgun olduğunu fark etti, hasta olduğunda çok hassas oluyordu bu yüzden ağlıyordu. Yatağın içinde ağlarken beline sarılan kolları hissetti, kafasını kaldırıp bakmaya çalıştı fakat bakamadı. Gözlerini açamıyordu.
"Hyunjin? "
"Buradayım güzelim. " Minho rahatça uyumak için soğuk bedene sokuldu, iyi miydi bilmiyordu ama emin olduğu tek bir şey vardı.
Güvendeydi.
. . .
"Ah, siktir. " dedi Minho, başı çok ağrıyordu. "Bu ağrı ne böyle? Dayanamıyorum."
Oflaya oflaya banyoya ilerledi, yüzünü yıkayıp dişlerini fırçaladı. Bir saat öncesine göre çok daha iyiydi, bu yüzden mutluydu.
Alt kata indiğinde normalde dolabın derinliklerinde olan battaniyenin koltukların üzerinde olduğunu gördü, umursamadı. Zaten iyice çıldırmıştı.
Televizyonu açtı ve izlemeye başladı, koltukta tek başına uzanıyordu. Sevgilisinin ölümü minho'yu çok sarsmıştı, özellikle kavga ederken ölmesi onun için daha kötü olmuştu.
İkinci haftadan sonra mezarları gitmeyi bıraktı, bu yüzden de vicdan azabı çekiyordu.
Eskisi gibi olmuyordu. Uyumak, yemek yemek, duş almak, yürümek, düşünmek... Her şey çok zordu. Diğerleri ne kadar onu dışarıya çıkarmaya çalışsa da o kabul etmiyordu. Gerçi diğerleriyle de çok konuşmuyordu.
O günden sonra jisung çok pişman olduğunu ve hyunjin'in ölümünden kendisini sorumlu tuttuğunu söyledi, minho bunu üstelemedi. Umrunda değildi açıkçası.
Peki neden hyunjin'in sesi vardı da kendisi yoktu? Onu hissediyordu ama neden onu göremiyordu? Onu görmek istiyordu.
Onu görmek için her şeyi yapardı.
─── ･ ｡ﾟ☆: *.☽ .* :☆ﾟ. ───
Biraz kısa oldu üzgünüm
Bu bölümden sonra zaman atlaması olacak
Oy ve yorum atmayı unutmayın!!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
