Cenan Bütün gece Arif'in başında beklemiştim Emre ise bana güvendiğinden eve gitmişti, tabii gitmeden önce sürekli Arcen ile ilgili yorum yapmıştı tabii ki çok hoşuma gitmişti bir yandan da kendine ümit verip sonrasında üzülmek istememiştim.
Arif Gözlerimi açtığım anda hastahanenin beyaz duvarlarını görmüştüm, sağ tarafıma döndüğüm de ise Cenan' ı görmüştüm. "ARİFİM SONUNDA UYANDIN" diye bağırıp bana sarıldı, kollarımı kaldıracak halim olmadığı için karşılık vermedim
"C- Cenan" dilim damağım kuruduğu içim düzgünce konuşamadım. Cenan bunu anlamış olucak ki hızlıca bir bardak su doldurup bana içirdi. Suyu yavaş yavaş içtim, suyu bitirdiğimde Cenan' ın bana sevgi ile baktığını fark ettim. Gözleri dolmuştu gözünü bir defa kırpınca da göz damlası soğuk hastane odasının zeminine düşmüştü.
"Ben hemen doktor çağırıyorum" Nedense yanımdan ayrılmasını istememiştim "gitme lütfen" "hemen gelicem güzelim" güzelim mi? İlk defa bunu söylemişti bana. "Peki" diyip gitmesine izin verdim.
Cenan Hızlıca odadan ayrıldım ve Arif'le ilgilenen doktoru bulmak için yürümeye başladım, sonunda bulmuştum kısaca Arif'in uyandığını söyleyip odaya gelmesini söyledim. Doktorla birlikte Arif'in odasına yürüdük. Odanın kapısına geldiğiz de kapıyı açıp içeri geçtik.
Arif'in yanına geçip elini tuttum o da bana güzel gülüşünü takdim etti. Etkilemiş bir şekilde ona bakıyordum ki doktorun sesi ile bu ufak çaplı bakışma bitmişti "Gerçekten çok sağlıklı gözüküyorsun bir kaç kontrol sonrası seni taburcu edebiliriz" sonra devam etti
"Tabi taburcu olduktan sonra kullanıcağın ilaçlar ve kremler olucak tabi bir de iyi bir bakım" Arif hepsine küçük bir çocukmuş gibi kafasını sallıyordu. "Ben ona güzelce bakarım teşekkürler doktor bey" dediğim anda Arif bana döndü ve sorgulayıcı bakışlar attı.
Doktor gülümseyip odadan çıktı. "Cenan" evet soru-cevap başlıyor "efendim gülüm" "ne demek ona ben bakarım" dedi daha deminki sorgulayıcı gözlerle "baya işte bizim evimizde sana bakıcam" bizim evimiz düşüncesi bile çok güzeldi "sana yük olmak istemiyorum Cenan" bu dediği beni az da olsa sinirlendirmişti
"Ne yükünden bahsediyorsun Arif saçmalama üstelik sen o evde bir daha tek başına kalamazsın hatta hiç kalma direkt bana yerleş" Arif bir süre düşündü "peki" dedi. Hemen önümdeki vazodan bir çiçek aldım begonvil çiçeğiydi bu çiçek, diz çöktüm "benimle ev arkadaşı olur musun? "
Arif bu yaptığıma güldü "Evet" diyerek beni dünyanın en mutlu insanı yapmıştı. Gülmesine karşılık verdim ve bir süre gülmekten kısılan güzel gözlerine baktım...
Arif Sonunda taburcu işlemlerini halledip hastahaneden ayrıldık. Şimdi ise Cenan ile benim evime doğru gittik, aklımda o anlar canlanıyor, gözlerim doluyordu fakat bunları Cenan'a fark ettirme meye çalışıyordum.
Sonunda eve gelmiştik tekrar gözlerim dolmuştu,kapıda duruyor ama kapıyı açamıyordum.Cenan da bunu fark edip bana biraz zaman tanıdı en sonunda kapıyı açtım ve eve bir adım attım.
Her şey gözümün önünden geçiyordu o anki sessiz ağlayışlarım, ambulans ve polis sesleri, bıçağın saplanış anı...Bir anda başım döndü ve düşücek gibi oldum ki Cenan eliyle belimden tuttu ve "geçicek" diye fısıldadı. Odama doğru yürüyorduk
Odama vardığımda yerdeki kuru kan lekelerini görmek beni daha da mahfetmişti gözlerimden akmamak için çabalıyan yaşların akmasına izin verip Cenan'a döndüm onun da benden farksız olduğunu gördüm, yerdeki kanlara bakıyor ve ağlıyordu.
Bana döndü, göz yaşlarımı sildi ve bana sıkıca sarıldı...
Cenan Ağlama faslımız bittikten sonra Arif'in eşyalarını toplamaya başladım o ise benim isteğim üzerine tekrar arabaya gidip oturmuştu...
İki buçuk saat sonra her şey sonunda bitmişti ve bütün valizleri taşımaya başlamıştım. Hepsini yerleştirdikten sonra sürücü koltuğuna bindim ve anahtarı takıp arabayı çalıştırdım.
Arabada resmen bir ölüm sessizliği vardı ve bu sessizliği Arif bozmuştu "teşekkür ederim" Ben bu çocuğu ısırırım "neden teşekkür ediyorsun?" "her şey için" gerçekten ısırıcaktım şimdi "ne demek Arifim bu günler için varım"
ve telefon sesi... "Kim arıyor Cenanım" Lanet olası Emre tam bu romantik anı bozmuştu "Emre Arifim Emre" Arif kafasını salladı "Gülüm araba kullanıyorum sen açar mısın" bir şey söylemeden elimden telefonu aldı ve aramayı açıp hoperlörü açıp konuşmaya başladı
"Efendim Emre"Emre hızlıca cevapladı " ARİFİM UYANDIN MI NİYE HABER VERMİYOSUNUZ KÖPEK CENAN" mal gibi bağırıyordu "Ulan neden bir tek ben köpek oluyorum şuan" "sus Cenan Arif mi köpek olucaktı?" "tamam susuyorum" diyip geri çekildim,Arif ve Emre ise yol boyu konuşup gülmeye devam ettiler...
☆☆☆☆
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
