Als ik aankom bij het ziekenhuis ren ik naar de balie. Ik vraag aan de vrouw achter de balie op welke kamer robbie ligt. "Even kijken. 2de verdieping kamer 153" dankjewel mevrouw". Ik ren door het ziekenhuis. Mijn beste maatje ligt in het ziekenhuis! Nu pas komt het besef. Ik ren de lift in en druk wel 20 keer op het knopje"2" naar de tweede verdieping. Als de lift op de tweede verdieping stopt en de deuren opengaan ren ik naar de goede kamer. Voor zijn deur sta ik stil. Zachtjes doe ik de deur open. Ik zie een spier witte robbie met allemaal verband, slangetjes en apparaten. Hij is wel wakker. Zo rustig mogelijk loop ik naar hem toe. "Hoi Robbie.." zeg ik voorzichtig. Hij kijkt opzij. "Hm hoe weet je mijn naam?" "W-wat" "wie ben je en hoe weet je mijn naam?!" "Robbie herken je me echt niet?..." "Uhm nee wie ben je?" "Matthy...." " Oké matthy kan je weg gaan?" " oké....". Met tranen in mijn ogen loop ik weg. Ik rij naar het gezamenlijke huis van Robbie, Koen en Raoul. We zijn met z'n vijven heel close geworden deze dagen. Ik bel aan. Raoul doet open. Hij schrikt zich dood volgensmij. "Matthy wat is er gebeurd?!" Vraagt Raoul bezorgt. Het enige wat ik kan doen op dit moment is huilen. "Kom binnen" Zegt Raoul. Ik loop achter hem aan. Ik ben hier al vaker geweest. Hij gaat op de bank zitten en ik ga naast hem zitten. Nogsteeds ben ik non stop aan het huilen. Ik kan niks meer alleen maar huilen. "Wat is er Matt?" "R r r r robbie" "Wat is er met Robbie?" "H hij is me vergeten...." "HIJ IS WAT?!" Ik begin nu nog harder te huilen. "Ach maatje doe maar rustig ik ga er alles aan doen zodat hij je weer herinnert" "Dankje Raoul". Ik ga weer naar huis na een tijdje bij Raoul te hebben gezeten want Raoul ging even met Robbie praten.
Raoul pov:
Ik had net een huilende Matthy bij me zitten. Nu is hij voorlopig weer wat rustiger. Ik ga nu even langs bij Robbie om allemaal verhalen te vertellen wat we gedaan hebben zodat hij Matthy misschien weer herkent. Ik had van Matthy het kamer nummer mee gekregen. Ik loop naar de goede kamer en loop naar binnen. "Robbie we moeten praten." "Wat is er?" "Matthy" "Oh die jongen van vanmiddag?" "Ja hij hij kwam huilend naar me toe. Weet je waarom?!" "Uhh nee?" "Je bent hem vergeten Robbie!". Ik vertel allemaal verhalen over wat ze gedaan hebben deze weken. "Wacht wacht wacht. WAS DAT MATTHY VAN VANMIDDAG?!" "JA" "OMG HOE KON IK HEM NIET HERKENNEN!". Volgens mij is Robbie een beetje boos op zichzelf. Ik loop ff naar de gang om Matthy te bellen. Hij neemt snikkend op.
Matthy:Ja wat is er?
Raoul: Ziekenhuis nu!
Matthy: Okey?
Raoul: NUUUU!
Matthy: Oke oke ik kom al
Matthy pov:
Ik werd net ineens random gebeld door Raoul. Hij zei dat ik nu meteen naar het ziekenhuis moest komen. Nu zit ik in de auto onderweg naar het ziekenhuis. Ik loop nog steeds sip en half snikkend naar de kamer waar Robbie ligt. Als ik binnen stap, kantel ik mijn hoofd naar beneden. Ik wil nu echt geen oogcontact hebben met Robbie nu. Dan hoor ik ineens een bekende stem mijn naam zeggen. "Matthy?!" ik til mijn hoofd omhoog. De groene ogen van Robbie kijken me nu recht aan. "j-ja?" "Omg Matthy!" ik kijk Raoul vragend aan. Hij geeft me een glimlach. Nu pas dringt het tot me door. "ROBBIE?!" zeg ik vol ongeloof.Ik ren naar hem toe om hem een knuffel te geven. "Huh maar hoe-" "Raoul" onderbreekt Robbie me. Ik kijk Raoul aan en hij glimlacht lief naar me. Ik geef hem een knuffel. "Bedankt Raoul echt bedankt" "Geen probleem maatje". Ik draai me weer richting Robbie. Hij ziet er wel beter uit als vanmiddag. Ik daarin tegen... "Wanneer mag je naar huis?" "Morgen". Ik ben zo blij dat hij weer weet wie ik ben. "Ik ga weer naar huis ik ben wel moe eigenlijk" "Ik ook wel" zegt Raoul erachteraan. We zeggen elkaar gedag en lopen allebei naar onze eigen auto. Ik rijd naar mijn eigen huis. Raoul gaat naar Koen. Met een goed gevoel ga ik weer slapen. Als ik in bed lig neem ik ff de tijd om het te verwerken. Ik pak mijn boekje uit mijn nachtkastje. Niemand weet ervan. Ik schrijf elke dag op wat er die dag gebeurt is. De goede en slechte dingen.
Vandaag was een zware dag. Vanochtend werd ik gewoon wakker zoals normaal. Ik liep naar beneden en maakte ontbijt voor mezelf. Ik ging voor de tv zitten en zette het nieuws aan. "Vannacht is er een heftig ongeluk gebeurd op de A2. Een 37 jarige man zat dronken achter het stuur. Hij slingerde op de weg en raakte een 25 jarige man. De 25 jarige man heeft erge verwondingen en is naar het ziekenhuis gebracht. De 37 jarige man heeft lichte verwondingen en is naar huis gebracht." werd er gezegd. Ik zat vol ongeloof naar het verhaal te luisteren. Jeetje wat heftig het zou maar familie of een van je vrienden zijn. Ik werd uit mijn gedachtes gehaald door een trilling van mijn telefoon. Een onbekend 06 nummer belde me. "Hallo met Matthyas het lam" "Hallo u spreekt met ziekenhuis Utrecht". Hoezo word ik gebeld door het ziekenhuis? Wat heeft dit te betekenen? "Kent u Robbie van de graaf" ik schrok ervan dat de mevrouw aan de andere kant van de lijn zijn naam noemde. "Ja die ken ik ja" "Nou meneer van de Graaf is aangereden op de A2. Hij heeft ernstige verwondingen." Wacht wacht wacht. DUS DAT VAN HET NIEUWS WAS ROBBIE?! "Mag ik naar hem toe?!" "Ja u mag komen." . Ik hang op en haastte me naar de auto. Ik scheurde naar het ziekenhuis vroeg aan de mevrouw aan de balie welke kamer hij lag en rende naar hem toe. Ik kwam zo rustig mogelijk binnen. Ik zag een spier witte Robbie liggen met allemaal shit om zich heen. Ik ging naast zijn bed staan. Hij herkende me niet dus rende ik huilend weg. Ik reed naar het huis van Raoul, Koen en Robbie. Gelukkig ving Raoul me goed op. Hij ging met hem praten. Later in de avond belde Raoul en zei dat ik meteen moest komen. Toen ik aangekomen was herkende Robbie me weer. Nu lig ik dood moe in bed.
Ik leg mijn boekje weer weg en val in slaap.
