Yaz geliyor...
Kuşlar cıvıldamaya, güneş yüzüne gülmeye başladı bile.
Gökyüzü artık daha mavi,
Çiçekler en fazla bu kadar neşeli olabilirdi,
Akşam olunca çöken sessizlikte kaçtı artık.
Peki ya sen?
Sen nasılsın?
Kıştan parçalar kaldı mı kalbinde?
O bulutlardaki siyahlık hâlâ kalbinde mi?
Herkes kahkahalarında boğulmak üzereyken senin derdin ne?
Yalnızlık niye?
Sana kucak açan onlarca insanı itmekte ne oluyor?
Ya da itip de, kimse yanımda değil diye dökmek o incileri?
İnsanoğlu işte...
Nankör!
Çeker acıyı üstüne mıknatıs misali,
Sonrada yanar durur sürekli.
İnsanoğlu işte...
Aşk ister; bulduğunda ise sadece sızlanır.
Mutluluk diler; bulduğunda bir türlü alışamaz.
Kendi dünyasını kendi bozar, acıya da yapışır kalır.
İnsanoğlu işte...
Ne istediğini bilmez.
Eleştirirseniz çok memnun olurum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bi Mutsuzluk Sevdi Beni
PoetryİLAHİ İNSANLAR! "Artık çok iyi tanıyorum onu" diye düşündüğüm her saniye başka bir aptallıkla beni şaşırtıyorlar. "Acaba daha ne kadar gereksizlik yapabilirler?" dediğim an yeni bir reformla umutsuzluğumu tazeliyorlar.
