Bir Kaçış Hikayesi

İlk ceset

Sanırım ışıkların açık olması işimi zorlaştıracak, tüm elektiriği kesmemde bir sıkıntı olmayacaktır. Merdivenlerden aşağı indiğimde şalterler tam karşımda duruyordu. Kimsenin olmamasını fırsat bilerek koşar adımlarla şalterin oraya gittim ve ilk fırsatta şartelleri kapattım. Artık kocaman ev büyük bir karanlığa gömülmüştü. "Sanırım bu daha kolaylaştırdı işimi karanlık görüşüm iyidir" dedim kendi kendime ama kısık bir sesle. Işıkların gittiğini fark etmiş olacaklar ki yakınımda bir adım sesleri duydum, sanırım bu gelen 1 değil 2 kişiydi. Biraz korkmadım değil tabi ama bu iş biraz cesaret ister. Karanlığı fırsat bilerek ordan uzaklaştım ve mutfağa doğru yöneldim. Tabi mutfak olduğu her yerden belli oluyordu kocaman bir fırın sayesinde.

Mutfağın içine girdiğimde dolapları sessizce karıştırırken sonunda aradığım şeyi buldum. Bıçakları...

Elimde bir bıçakla kocaman bir açık alanda ilerliyordum. Bu evin odası da mı yoktu acaba ben burda kendimi kaybederim. S*ktir bu ev çok kalabalık ve çok ses çıkartıyorlar. Sanırım fark edildim ama umrumda değil sanırım. Onların ellerinde silah olması pek birşeyi değiştirmez çok iyi nişan alırım hedeflerim. Babamdan kurs aldığım günlerde oldu.
Karşımda bir silüetin dikildiğini gördüm. Tam karşımda. Fakat savunmasızdı ve sadece bana bakıyordu.

Oda beni fark etmiş olacakki bana doğru yaklaşmaya başladı. Erkek veya kadın olduğu asla belli olmuyorduki kocaman kasları erkek olduğunu bağırarak belli etmeye başladı. Yaklaştıkça tüm detayları görünüyordu. En son geri adım atarak tepkisini merak ettim. Fakat cebinden çıkardığı silahı görünce hiç vakit kaybetmeden elimdeki bıçağı koluna sapladım.
"Seni küçük yaramaz, çok savunmasızsın ve bir bıçakla bana zarar verebileceğini sanıyorsan yanılıyorsun burdan s*ktir git" diyerek acıdan inledi. Asıl savunmasız olan oydu fakat asla belli etmemeye çalışıyordu. Söylediklerine sinir olduğum için sesimi çıkartmayarak ona tekmeyi koydum. Adam yere düşünce üstüne çıkıp vücuduna sürekli olarak -ölene kadar- bıçak saplamaya devam ettim.

Yüzüme sıçrayan kanlardan asla iğrenmeden saplamaya devam ettim. Taki adam nefes vermeyi bırakana kadar. Sonunda başardım. Derin bir iç çekerek adamın üzerinden kalktım ve cesedini koltuğun altına taşıdım. Hah hiç de belli olmuyordu sanki ceset. Ben burdayım diye bağırıyordu ama karanlıkta pek fark edeceklerini sanmıyorum. Böylelikle ilk cesedimi gözlerimle görmüş oldum...