KELEBEK ETKİSİ

1.Bölüm Yeni Başlangıç

Herkese merhaba! Açıkçası böyle bir yola nasıl girdim bir anda ben de bilmiyorum ama umarım iyi yapmışımdır... Canım arkadaşım Berfin (@anxietygirll) beni gaza getirip yazmama destek olduğun için teşekkür ederim! Nadia (kafabirkizmiyim) senin ilk okuyucum olmanı saymıyorum bile... Bu evrende bambaşka bir Asi ve Alaz okumaya hazır mısınız? Evet, yine rutinlerimiz klasik ama bu sefer çok başka bir ikili olacaklar diyelim.

Umarım severek okur, bu serüvende bana keyifle eşlik edersiniz... Bakalım ateşle barut yan yana durabilecek mi? Keyifli okumalar!


Hayatınızın bir anda değişeceğini hissetmiş miydiniz hiç? Rutininizden çıktığını, yeni bir başlangıç hissini, yeniden başlamayı. Asi hissetmişti. Bir gün o anın geleceğini, hayatının bir kelebek etkisi misalinde değişeceğini biliyordu sanki hayatı boyunca. Sadece bazen ansızın olurdu, bazen planlı. Onun için plansız olduğu kesindi, ansızın ve beklenmedik.

Asi aynadaki yansımasına bakarken son iki haftasını düşünüyordu. Her şey bir anda o kadar değişmişti ki buna nasıl adapte olacağını bilemiyordu. Sonuçta babasının tekrar evlenmiş olması büyük bir olaydı, değil mi? Hayır, aslında mutluydu onun için ama değişen rutinler her zaman sinir bozucu olurdu onun için. Asi planlı olmayı, bir sonraki adımının ne olacağını bilmeyi severdi. Kendi konfor alanı onun güvenli alanıydı ve bunu bozmaya niyeti yoktu. Ta ki babası Güven Aydın evlenmeye karar verene kadar...

Güven başarılı bir cerrahtı. Eşi Semra Hanım'ı Asi'nin doğumunda kaybetmiş olması onun hayatında yaşadığı en büyük trajik olaydı. Hayatını kızı Asi ve oğlu Yaman Ali için adamış, kendi çekirdek ailelerinde oldukça mutlu bir yaşam sürmekteydiler. Asi babasının mutluluğunu her şeyden öne koymayı seviyordu, mutlu olması gerektiğine inanıyordu. Bu yüzden onun için bu evlilik sindirilmesi gereken bir kabul haline gelmişti. Mecburdu. Hem Neslihan Soysalan oldukça tatlı bir insandı, Asi kadına bayılmıştı. Soysalan ailesi onun için önyargı tabularını gözden geçirmesi gereken bir durum olsa da alışacaktı.

"Girebilir miyim?" Kapının tıklatılmasıyla hafifçe yerinden sıçradı Asi. Aynadaki yansımasından gözlerini çekerken sessizce onayladı kapıdaki misafiri.

"Hazır mısın güzelim?" Asi abisine baktı. Yaman Ali Aydın. Bu hayattaki en büyük destekçisi, her zaman arkasında olan ve onu anlayan abisine. Onun gözlerine bakmak sanki annesine bakmış gibi hissettiriyordu. Oysa ki Asi annesiyle hiç tanışmamıştı bile.

"Ne kadar hazır olunabilirse hazırım sanırım." Hafifçe gülümsedi masadan kalkarken. Bu oda onun geçmişi, büyüdüğü alan, konfor alanıydı. Şimdi veda etmek hiç de kolay olmayacaktı.

"Asi..." Yaman her zaman anlardı kız kardeşini. Bir bakıştan, bir mimikten, bazen bir cümleden. "Eğer hazır değilsen hiç adım atmayız, biliyorsun değil mi?"

"Başka çaremiz var mı ki?" dedi Asi buruk bir gülümsemeyle. "Lütfen daha fazla uzatmayalım."

"Her zaman var!" Yaman bu sefer sesini yükseltmişti. Asi kaşlarını çatınca ses tonunu ayarlamaya çalıştı. "Mutsuz olduğun yere gitmek zorunda değiliz, orada yaşamak zorunda değiliz."

"Evet değiliz," diyerek onayladı Asi abisini. "Ama babam için bunu yapmak istiyorum. Mutsuzluk değil bu, sadece bilinmezlik beni korkutuyor. Ama yanımda sen olduğun sürece hiçbir önemi yok, buna da alışırız."

Yaman kız kardeşine gözleri dolarcasına baktı. Asi bu hayattaki en büyük varlığıydı, bunu bir kez daha anlamıştı. "Seni çok seviyorum, biliyorsun değil mi cadı?"

"Bilmez miyim bayılıyorsun bana!" Asi gülerek abisinin burnuna fiske attı. "Ayrıca hiç de cadı değilim! Sadece birazcık huysuzum diyelim."

Yaman gülerek Asi'nin saçlarını karıştırdı. Son kez kız kardeşinin odasına bakarken o da duygulanmıştı.