Bölüm Şarkısı: İsabel LaRosa- eyes don't lie
Şüphe, şüphe nedir sizce? Jasmine için normal bir kelimeydi bugüne1 kadar. Ancak şimdi anne ve babasından duydukları karşısında gerçekten içinde şüphe birikmeye başlamıştı. Hiçbir zaman ailesini sorgulamamış, hiçbir zaman onlar hakkında kötü bir şey düşünmemişti. Ancak şimdi evlerine gelen insanlar ailesine alev saçan gözlerle bakıyor ve adeta gözleriyle bile bu aileden nefret ettiğini anlatıyordu.
"Siz kimsiniz ve evimizde ne işiniz var?"
Abisinin sorduğu soruyla şuana kadar düşünmediği şeyi düşünmesi gerektiğini anlıyordu. Bu insanlar kimdi ve onların evinde ne işi vardı?
"Oğlum, sakin ol lütfen. Hadi içeri geçip konuşalım."
"Ne konuşması anne! Daha az önce söylediğin şeylerden sonra bu asla mümkün değil!"
"Pardon," misafirlerden yaşlı adamın sesiydi bu yani Jasmine adamın yaşlı olduğunu düşünüyordu "Konuşmasak da olur hemen bir DNA testi yapabiliriz en yakın hastanede."
"Pardon! Neden sadece kendinizi düşünüyorsunuz burada eğer söyledikleriniz doğruysa hayatı mahvolacak kişi kardeşim!"
"Kardeşine soralım bir de her şeyi açığa kavuşturmak istiyor mu istemiyor mu?" Daha sonra Jasmine döndü ve devam etti "Evet, sen DNA testi yaptırmak istiyor musun? Ki bence her şey ortada gerek yok ama neyse."
"Kusura bakmayın ama daha bana ne olduğunu açıklamaya tenezzül etmeyen tanımadığım iki yabancıyla hiçbir yere gelmem ailemi de göndermem. Siz kim olduğunuzu düşünüyorsunuz da burada benim yerime karar vermeye çalışıyorsunuz."
"Ablamı duydunuz gidin artık buradan!"
"Küçük adam bilmediğin işlere karışma!"
"Kardeşime bağıramazsınız!"
"Gidin artık buradan! Daha fazla huzursuzluk çıkarmayın!"
"Çocuklar yeter! Daha fazla huzursuzluk istemiyorum. Şimdi içeri geçeceğiz her şeyi düzgünce konuşacağız son karar ise Jasmine kalacak."
En sonunda hepsine mantıklı gelen fikir sayesinde salona geçtiler. Herkes bir yere otururken kardeşler olarak özellikle aynı koltukta kalmaya özen gösterdiler. "Ee ne bekliyoruz, evimize bizimle bakışmaya mı geldiniz?"
"Ah tabii hemen olayları anlatmakla başlayalım. Yalnız en baştan başlayacağım sıkıcı gelmesin lütfen genç adam."
"Başla artık!"
"17 sene önce karım Deniz ikiz çocuklarımıza hamileydi ve çocuklardan birisi kızdı diğeri ise erkek. Ailemize gelecek olan ilk kız çocuğu oydu yani. Aradan iki sene geçti her şey çok güzeldi. Ancak bir sabah uyandığımızda kızımız yerinde yoktu. Bütün evi aradık, her yere baktık hiçbir yerde bulamadık. Polise gittik, kendimiz aradık ekiplerimizle aradık ancak nafile hiçbir şekilde ortalıkta yoktu. Yer yarılmıştı da yerin dibine girmişti sanki. Karımın psikolojisi bu olaydan çok kötü etkilendi neredeyse delirme noktasına geldiği için bir psikoloğa gittik. Psikolog ise bize yetimhanedeki yardıma muhtaç çocuklardan birini evlat edinmemizi önerdi. O dönem karımın psikolojisini düşündüğüm için tabii ki psikoloğun önerisine uyduk ve yetimhaneye gittik. Orada kaybolan kızımızın yaşında dünya tatlısı bir bebek vardı. O da kız çocuğuydu ve karım görür görmez onu çok sevmişti. Böylece kızımızı evlat edindik ve eve geri döndük. 15 yıldır onunla beraber yaşıyoruz. Ancak geçen günlerde bana bir telefon geldi telefonda yıllar önce kaybolan kızımın İtalya'da yaşadığını onunda evlatlık alındığını ve Partick ailesinde yaşadığını söyledi. Bunu duyar duymaz geldik çünkü kızımızı görmeye hakkımız olduğunu düşünüyorduk. Geçen günlerde ise bana bu kızın sen olduğunu söylediler. Resmin, ismin soyismin bütün fiziksel özelliklerinle birlikte seni bulmamızı sağladılar. Biz de bundan birkaç gün önce senin sınıfından bir arkadaşınla anlaştık. Sen okul sırasında uyurken o gelip senin saçının birkaç telini bize getirecekti. Aldığımız saçlarla beraber test yaptık ve sonuç ortada: sen bizim kızımızsın."
