Bölüm Şarkısı: Sezen Aksu- Son Bakış
Jolie Patrick'in Ağzından
15 yıl önce kızımı kaçırdıklarında çok üzülmüştüm. O kadar çok üzülmüştüm ki ne yemek yiyebiliyordum ne de bir şey içebiliyordum. Kendimi o kadar çok suçlu hissediyordum ki sürekli kafamda dönüp duran bir düşünce vardı "İyi bir anne olsam çocuğumu kaçırırlar mıydı?" sonra eşimin isteğiyle psikoloğa gittim. Psikolog bana evlat edinmemi önerdi. Başta buna karşı çıktım çünkü kaybolan kızımı aramak yerine onun yerini doldurmaya çalışmak mantıklı gibi görünmemişti. Ancak sonrasında eşimin ısrarlarına dayanamamış yetimhaneye gitmiştim. Planım oraya gidip hiçbir çocuğu evlat edinmeden geri dönmekti. Çünkü kızım zaten vardı eşim onu arıyordu ve bulacağına inanıyordum. Sadece eşim değil onun ailesi, benim ailem, dostlarımız herkes seferber olmuştu. Çünkü kızım bizim ailemize gelen ilk kız torundu ve o an için en küçükleriydi bu yüzden de ailenin prensesiydi. Yetimhaneye gittiğimizde onlarca çocuğun arasından kızıl saçlı, mavi gözlü bir kız çocuğunu görmüştüm. Bana bakmıştı ve sadece gülmüştü. Onun gülüşüne bakınca her şeyi unutmuştum. Küçücük hâliyle bana bunu nasıl yaptığını hiç anlayamadım ama o an kimse yoktu benim için sadece o küçük bebek vardı. Bu beni kötü bir anne yapar mıydı bilmiyorum ama o gün kızımı evlat edindiğimde kısa süreliğine her şeyi unutmuştum. Ona bakınca o kadar huzur doluyordum ki anlatamam. Sanki aylardır karanlık olan dünyama bir güneş gibi doğmuştu. Onu eve götürdüğümde çocukların tepkisinden çok korkuyordum ancak işler hiç beklediğim gibi olmadı. İki büyük oğlumda onu çok sevdiler. O kadar çok sevdiler ki kaçırılan kız kardeşlerini bile unutmuş gibiydiler. Harvey, küçük bir bebek olmasına rağmen belki onu kabullenmez diye düşünüyordum ancak o da hemen ikizini benimsemişti. Jasmine, benim küçük kızım o minik hâliyle bizim aylardır içine kasvet çöken yuvamıza güneş olmuştu.
Ona evlatlık olduğunu 3 yıl önce anlattığımızda gözlerinde korkuyu görmüştüm, kaybetme korkusunu. Harry o zaman 12 yaşındaydı ve ablasının evlatlık olmasını değilde onun üzülüp üzülmediğini umursuyordu. Harvey de yine aynı şekilde kaybolan ikizini hiç sorgulamadan sadece Jasmine'nin yanında oluyordu. Abileri zaten bu durumu umursamıyordu bile. Çok mutlu bir aileydik yani biz. Ta ki iki gün öncesine kadar. Birdenbire Jasmine'nin öz ailesi ortaya çıkmış ve kızımızı istiyoruz diye ısrar etmeye başlamıştı. Dediklerine göre onların öz kızını biz, bizim öz kızımızı onlar evlat edinmişlerdi. Öz kızımı sonunda bulduğum o an umurumda olmamıştı. Aklımdaki tek şey Jasmine'i buradan kaçırmaktı. Bu beni çok mu kötü bir anne yapardı bilmiyorum. Ancak bir daha olsa bir daha aynı şeyleri gözümü bile kırpmadan yapardım. Şimdi ise Jasmine'le geçirecek 24 saatimiz bile kalmamıştı. Onun gitmesini istemiştim çünkü öz ailesini tanımak onun da hakkıydı. Biliyordum ki Jasmine bize karşı suçlu hissetmemek için gitmeyi kabul etmiyordu. Belki de gerçekten de gitmek istemiyordu ancak bu işin büyük çoğunluğunda suçluluk duygusu yatıyordu. Kendimde öz kızıma karşı suçluluk hissediyordum çünkü birkaç yıl boyunca onu aramış sonuç alamayınca aramayı bırakmıştık. Jasmine'i evlat edinmiş ara sıra aklımıza geldiğinde düşünmek dışında onu aklımıza bile getirmemiştik. Ben Jasmine için dünyaları bile yakardım ve kimse umurumda olmazdı.
"Ne düşünüyorsun hayatım?"
"Jasmine'i."
"Neler olacağını mı? Reşit olunca bize geri dönecek merak etme. Hem belki biz onun yanına taşınırız." Diye de ekledi şakacı bir tonda.
"Ben kötü bir anne miyim Alexander? Jasmine'i gördüğümde onun bir gülüşü sayesinde herkesi unuttum. Kaybolan kızımın aramaları sonuç vermeyince onu aramayı bırakmanı istedim. Jasmine dışında kimseyi gözüm görmedi. Kızımın yerini doldurmadım ama kendimi Jasmine ile avuttum hep. Kızımı ara sıra aklıma gelmesi dışında aklıma bile getirmedim hiç. Bunlar beni kötü bir anne mi yapar?"
