Naucz mnie czuć na nowo ( Trylogia Uczuć) tom 2 15+

13

ELIZA

Moje życie jest totalnie do bani. Nie mogę uwierzyć, że leżałam przez dobry tydzień i nie umiałam się wyleczyć z głupiego przeziębienia, a tu nagle Axel ma urodziny i czuję się wyśmienicie. Nie mam ani kataru, ani kaszlu. Nie boli mnie głowa i brzuch. Nie mam również gorączki, co się raczej nie zdarzyło.

- Najlepszego Axel! - Zawołaliśmy, kiedy chłopak usiadł przy stoliku w stołówce.

- No w końcu szesnastka nie? - Chłopak uśmiechnął się od ucha do ucha. - Moi drodzy. Obiecuję, że kiedy zrobię prawko, zabiorę was na przejażdżkę.

Wszyscy wybuchnęliśmy gromkim śmiechem, patrząc na blondyna, który właśnie zakładał czapeczkę urodzinową. Will trzymał mnie pod stołem za rękę, przez co czułam się jeszcze lepiej.
Gdy zjedliśmy śniadanie, udaliśmy się na lekcję. Najbardziej z tego, że wyzdrowiałam, cieszyła się nasza Pani wychowawczyni. No i od Angielskiego, ponieważ miałam zaległy sprawdzian, który pisałam od razu po wejściu do klasy. Nie mogłam doczekać się trzech rzeczy. Po pierwsze, kiedy skończy się lekcja, po drugie, moich urodzin, a po trzecie, końca roku. Normalnie to każdy stresowałby się trzecim rokiem, ponieważ jest on ostatni. My jednak nie mieliśmy się czym przejmować, dlatego że ta szkoła miała cztery lata. Nie kończyliśmy jej rok wcześniej, a jedynie rok wcześniej odchodziliśmy ze szkół podstawowych. To znaczy, że jeżeli standardowo jest się tam dziewięć lat, ja byłam osiem. Nie byłam z tego powodu smutna. Wręcz przeciwnie. Cieszyłam się, że mogę spędzić jeszcze rok z ludźmi, którzy stali się dla mnie ważniejsi.

NANCY

To zaczęło mnie przerastać. Ja nie daję rady. Mimo że cały dzień się uśmiecham, to w środku najchętniej bym się popłakała. Na śniadanie nic nie zjadłam. Udało mi się to ponieważ wmówiłam wszystkim, że boli mnie brzuch i jeżeli coś zjem, to od razu to zwrócę. Było tak cały czas przez kilka poprzednich dni, ale nie zwracałam na to uwagi. Zwalałam to na stres, który towarzyszył mi od śmierci Xaviera. Nie wiem, ile potrzebowałabym czasu na zorientowanie się, co się dzieje, gdybym nie przeszła tego kilka lat temu. Wpadłam w anoreksję, gdy miałam dwanaście lat. Z tego też powodu trafiłam do tej szkoły. Byłam w szpitalu psychiatrycznym i obiecałam sobie, że już nigdy tam nie wrócę. Dlatego też, kiedy ponownie zaczynały się u mnie problemy (a o dziwo zdarzało mi się to raz na pół roku) pisałam do Xaviera. I mimo że nie powinnam, teraz również to zrobiłam. Zapomniałam, że mój brat nie żyje i byłam na niego nieźle wkurzona, ponieważ ani ode mnie nie odbierał, ani mi nie odpisywał. To, co stało się miesiąc temu, przypomniała mi dopiero mama, kiedy zadzwoniłam do niej sfrustrowana, że Xavier nie odbiera. Wtedy też zamknęłam się w łazience i o mało do ręki nie wzięłam żyletki. Nie chciałam od razu podcinać sobie żył a jedynie zaznać bólu fizycznego zamiast psychicznego, który był nie do zniesienia. Uratowała mnie myśl, że na ręce mam gumkę. Dlatego też zaczęłam strzelać nią w nadgarstek. Nie pomogło to tak jak cięcie się, ale również dawało jakąś ulgę. Mimo że urodziny Axela były cudowne, to ja wewnątrz siebie toczyłam okrutną walkę. To od moich myśli i racjonalnych argumentów zależało to, czy przeżyje następny dzień, czy nie. Czy skończę to w łazience w akademiku, czy położę się bezpiecznie do łóżka. Na szczęście walkę udało się wygrać tej dobrej stronie i mimo że w mojej głównie walały się trupy myśli samobójczych, nie były one tak donośne. Niektóre zaczęły się już rozkładać, przez co wsiąkały w moje myśli i mogły wyrosnąć w każdym momencie, ponownie zabijając mnie od środka. Nie wiedziałam, czy w momencie, gdy to się stanie, będę to w stanie pokonać. Jak się okazało, ten moment przyszedł szybciej, niż się tego spodziewałam, bo po zaledwie dwóch minutach. Nie chciałam umierać. Jednak z drugiej strony bardzo chciałam to zakończyć. Może życie nie przetestowało mnie na wszystkie strony, ale wydawało mi się, że przeszłam już wystarczająco dużo. Może się jednak myliłam i to wszystko to jeszcze za mało.