KÂBUS GİBİ!

9."GÜVENİN RENGİ"

Herkese selamlarrrr!

Yukarıya eklediğim şarkıyı bölümü okuyarak dinlemenizi tavsiye ederim. Seveceğinize eminim.

İyi dinlemeler :))

Lütfen oy ve yorumlarınızı eksik etmeyin. Benim için çok büyük motivasyon bunlar. Biliyorsunuzz.

Keyifli okumalar :))

Bu kitapta geçen olaylar ve kişiler tamamıyla kurgudan ibarettir!

-♟️-

DENİZ İZGİ

Alışkanlıklar bir süre sonra bitebilir.
Bir zamanlar çok sevdiğimiz şeyler, gün geçtikçe adını bile duymak istemeyeceğimiz şekle dönüşebilir.

Sürekli dinlediğimiz şarkılar gibi.

Sürekli yediğimiz yemekler gibi.
Ve bazen sürekli gördüğümüz insanlardan bile sıkılır hale gelmemiz gibi.

Kısaca ben gibi...

Alışmıştım bu kıza. Bir zamanlar güvenmek bile istemediğim bu kıza, gün geçtikçe güvenmeyi seçmiştim. Benim de alışkanlığım buydu: Güvensizlik.

O günden sonra herkese güvendiğim pek söylenemezdi. O hatam, beni öyle bir ateşe atmıştı ki bir anlığına kendimi bulduğum bu ateş, benimle iyice harlanmıştı. Sönmemiş, daha çok yanmıştı.

Hep nefret ettim. Her defasında kendime kinlendim. Hep kızdım, bile bile kendimi üzmek istedim. Canımı yakmak isteyenlere inatla; siz beni üzemezsiniz, ben zaten kendimi yaktığınız yerden yıkıyorum, diyordum.

Her alışkanlık biter miydi sahiden?
Yine aynı hataya bu kez bu kız yüzünden düşsem, devam eder miydim kendimi böyle öldürmeye?
Devam eder miydim güvenmeye, inanmaya?

İşte bunun cevabı müphemdi.

Zaman aldıkça nasıl oldu bilmiyorum ama bu kıza güvenmeye başlamıştım. Belki de gözüme o kadar aciz görünmüştü ki kendinden başka kimseyi düşünme zamanı bile bulamayacağını düşündüğümden güvenmiş bile olabilirdim. Sırf bunun için bile güvenmeyi seçmiş olabilirdim. Ya da her hepsi, bir kez daha güvenebilmem için bahanelerden ibaretti.

Güven duygumu ellerimden almış katillerim vardı benim.

Bir kez daha emin olmuştum.
Güvenin rengi kadar saf, fakat onun kayboluşu kadar koyu hiçbir şey yoktu.

Günler geçtikçe biraz daha alışıyordum ona. Ta ki vaktim gelene kadar. O gün gözlerimin içine bakıyordu gitmemem için. Ama ben, kalmak için bir gücüm olmadığından gitmeye mecbur bırakılmıştım.

Gözlerimi sıkı sıkı siyah bir bezle bağlayıp beni bir arabanın içine sokmuşlardı. Etrafımda benim gibi masum mahkûmların ve gardiyanların sesi duyuluyordu sadece. Issız bir yerde olduğumuz için çırpınsam da sesimi kimseye duyuramayacağımın farkındaydım. Bu yüzden kaçmak yerine kaderime boyun eğer gibi beni götürmek istedikleri o lanet yere gitmiştim.