Het Bruine Café 'De Splitsing' [ONC 2024]

Hoofdstuk 5.

'Dag dotje,' zei Kathinka met een spottende grijns op haar gezicht. 'Je dacht toch niet dat ik je alleen aan de wandel zou laten gaan?'

Ik voelde het bloed uit mijn gezicht trekken. Als zij hier was, stonden de anderen dan ook op het punt om af te dalen? Dit was het recept voor totale chaos en vernieling. Het besef dat dit weleens de grootste verstoring allertijden van de levende wereld, het hiernamaals en zelfs de ondergang zou kunnen betekenen, raakte me als een mokerslag. Ik kon mijn café wel alvast sluiten. Het zweet brak me uit.

'Kathinka,' stamelde ik. 'Wat..wat doe jij hier?'

Ze lachte smalend. 'Je niet alleen aan de wandel laten gaan, gekkie. Maar wees niet bang, de andere vijfentwintig gasten kunnen geen kant op. Tenminste als je doet wat ik zeg.'

Vijfentwintig? Ik slikte het overtollige speeksel in mijn keel weg.
'Hoe..hoe bedoel je?'

Ze was inmiddels de trap volledig afgedaald en stond nu op een meter afstand en staarde me aan. 'Ik wil een plek in het hiernamaals en jij gaat me daarbij helpen.'

Zie je wel dat mijn gevoel me niet in de steek liet. Haar ziel was te verdorven, rot en zwart. Ze verdiende een plek in de onderwereld, net zoals ik steeds al dacht.

Ik rechtte m'n rug. 'Je weet net zo goed als ik, dat dit niet kan. Als je ook maar een voet over de drempel zou zetten, zou je als bedorven vlees weer worden uitgespuugd.'

Het leek even alsof ik haar had gekwetst, ik zag een minuscule verandering in haar ogen of leek dat maar zo?

'Het is aan jou om te zorgen dat dat niet gebeurd,' snauwde ze. 'En anders zorg ik erover dat we er hier beneden een gezellig feestje van maken. En ik hanteer een open deur beleid.' Ze giechelde.

Woede borrelde op vanuit mijn tenen. Ik balde mijn vuisten. Wat dacht dat secreet wel niet? Dat ik me nog langer door haar onder druk zou laten zetten? Woest snoof ik wat van de muffe lucht op en deed een stap dichterbij. Al dagen liet ze me alle hoeken van het café zien en vooral de wc. Ze was gewoon al die tijd hier op uitgeweest. Dat kon niet anders. Ze wist dat ik uiteindelijk geen andere keuze zou hebben dan het noodprotocol in te schakelen. Hoe was het in vredesnaam mogelijk dat ze uit café de Ondergang was ontsnapt?

'Ik zal je naar de plek brengen waar je hoort.' Snel greep ik haar pols vast en trok haar met me mee in de richting van de onderwereld.

'Laat me los,' gilde ze.
'Zodra ik je heb afgeleverd. Ik had dit al veel eerder moeten doen,' brulde ik.

Ze gooide haar lichaam volledig tegen me aan en probeerde zich los te worstelen. Als een kat in het nauw gingen de nagels van haar vrije hand vlak langs m'n gezicht.
Snel pakte ik ook haar andere pols vast.
Ze probeerde te trappen en mikte op mijn toekomst. Ik sprong snel achteruit, tilde haar op en gooide haar over mijn schouder.

'Klootzak!' Krijste ze terwijl ze met haar vuisten op m'n rug sloeg.

'Je hebt me een dienst bewezen,' brieste ik. 'Ik kan niet wachten tot je weg bent. Drie dagen van m'n leven heb je me gekost, drie dagen waarop ik alles op alles heb gezet om je in het hiernamaals te krijgen. Je kans is verkeken!'
Het bloed pompte als een gek door mijn aderen. Ik was nog maar een paar meter verwijderd van de trap naar de ondergang.

Net op het moment dat ik me voorbereiden op een risicovolle afdaling verzette ze zich niet langer. M'n voet zette ik voorzichtig op de eerste treden. Het duistere trappengat doemde op en ik staarde een eindeloze zwarte leegte in. Mijn nekharen gingen overeind staan. Ik voelde hoe haar lijf zachtjes schokte en mijn rug vochtig werd. Huilde ze? Alsof ik daar in zou trappen.
'Alsof ik daar in trap,' zei ik resoluut maar vanbinnen werd er een tweestrijd gevoerd.

Ze reageerde niet. Haar zachte gesnik doorbrak de stilte. Snel deed ik nog een paar stappen naar beneden. Bij iedere traptrede omlaag leek de temperatuur ook met een paar graden te dalen.