Mo Chuisle Mo Chroi | Barış Alper Yılmaz

Chapter 1 - Need You

Siz
baris
neredesin

Rizelim✨
soyunma odasindayim

Siz
ne zaman cikacaksin

Rizelim✨
yanima gelmeni istemiyorum
Melina

Siz
istemesen de gelecegim baris

Rizelim✨
melina yapma
beni boyle gormeni
istemiyorum

Siz
sanki daha once
hic gormedim
sacmalama istersen barış

Rizelim✨
kendimi bok gibi hissediyorum

Siz
yanima gelebilir misin?
yoksa ben mi soyunma odasina geleyim??

Rizelim✨
bes dakikaya arka cikista ol

Siz
tamam
görüldü 23.56

Barışın istediği gibi arka çıkışa doğru ilerledim kalabalıktan kurtularak. O tarafta kimse olmuyordu genelde.

Türkiye çeyrek finalde elenmişti dünya kupasından, bu yüzden hepimiz fazlasıyla üzgündük. Ancak takım bizden daha fazla üzgündü.

Üstüne üstlük en yakın arkadaşım Barışı böylesine üzgün görmek beni de mahvediyordu. Onu üzgün görmek nadir gerçekleşen bir şeydi ve üzgün olduğu zamanlar cidden yardıma ihtiyacı oluyordu.

Bu yüzden o her ne kadar itiraz da etse onun yanında olacaktım, çünkü onun buna ihtiyacı vardı.

Bir iç çekiş sesi duyduğumda arkamı döndüm ve gözleri kızarık olan Barışı gördüm karşımda.

"Sen ağladın mı?" diye sordum yanıma geldiğinde.

Cevap vermedi. Onun yerine yavaşça yaklaşıp başını omzuma koydu. Sakinleşmesi için ellerimi sırtına koyup sıvazladım.

Ancak bu temastan dolayı hızlanan kalp atışımı duymasından endişe ediyordum.

Sonuçta en yakın arkadaşımın ona aşık olduğumu bilmesini istemezdim.

"Her şeyi mahvettim." diye fısıldadı.

"Saçmalama Barış, sen elinden geleni yaptın. Takım olarak elinizden geleni yaptınız, nasip değilmiş."

"Daha iyi oynayabilirdim."

"Barış bana bak." deyip kendimden uzaklaştırdım onu.

Dolu gözleriyle gözlerime bakıp dinlemeye başladı beni.

"Siz bugüne kadar birçok mücadele verdiniz, tüm dünyaya karşı oynayıp çeyrek finale kadar geldiniz. Bu bir takım oyunu. Bireysel olarak daha iyi oynaman hiçbir şeyi değiştirmeyecekti ki zaten çok iyi oynadın. Nasibimiz değilmiş, şimdi bundan ders çıkaracağız ve bir sonraki turnuvada herkesi ezip geçeceğiz. Üzgün olmanı anlıyorum ama bu kendini suçlamanı gerektirmiyor."

Başını eğip elleriyle oynamaya başladı. Karşımda ağlamamak için zor duruyordu, farkındaydım.

"Gel buraya." deyip kendime çektim onu ve sarıldım.