Mo Chuisle Mo Chroi | Barış Alper Yılmaz

Chapter 13 - Under The Rain

Çocukken asla düşünmezdim, yaşamak ne kadar da zormuş

Geleceğe dair korkularım, kendi içimde yaptığım sorgularım

Kimse duymasın isterdim, eğer bir gün ağlamayı başarsaydım

Uzak kalmayı denediğin ancak uzak kalamadığın kalp...

Kim bilir belki de o kalptir senin sonunu getiren.

Kendi ellerinle kendini yaktığın bir sondur.

Ya da mutluluğa attığın ilk adım.

Kaderin ne getireceği, aşıkların ne çekeceği hiçbir zaman bilinmez belki.

Ancak benim bildiğim tek bir şey var, o da senden asla vazgeçmeyeceğim Barış Alper Yılmaz.

_________

"Ben senden hiçbir zaman vazgeçmedim."

Dudakları iki yana kıvrıldı, bembeyaz dişleri göründü. Sonra bir kez daha aşık olduğum o kahkahası duyuldu.

Bir anda bastıran yağmurun altında alınlarımız birbirine yaslıyken kahkaha atmaya başladı.

Vücudum aniden havalandığında ufak bir çığlık koptu ağzımdan. Beni etrafında döndürürken kollarımı boynuna dolamıştım.

"Barış başım döndü!" diye bağırdığımda yere indirdi beni.

Gülüşü bana da bulaştı. Onunki kadar güzel miydi bilmiyorum ama ben de kahkaha attım.

Yağmurun altında sevdiğim adamla ıslanıyordum. El ele, göz göze...

"Seni seviyorum." dedi gülerek.

"Seni seviyorum."

"Seni seviyorum!"

"İstanbul şahidim olsun ki seni seviyorum!" diye bağırdı.

"Sessiz ol, biri duyacak!" dedim gülerek ağzını kapatmaya çalışırken.

Elimi ağzından çekti. Belimi sardı sıkıca.

"Duyarlarsa duysunlar. Seni sevdiğimi kimseden saklamayacağım. Seni seviyorum!" diye bağırdı bir kez daha.

O kadar mutluydum ki gözlerimden yaşlar gelmişti.

Daha sabahında sana teslim olmayacağımı söylüyordum Alper.

Ancak aşk her zaman üstün geliyordu işte.

"Kalbimi sana emanet ettim. Emanetine sahip çık."

"Emanete hıyanet olmaz bizde. Emanetin emanetimdir." diyerek alnımı öptü.

"Şimdi..."

"Cidden sevgilim misin?" diye sordu bir kez daha alınlarımızı birleştirerek.

"Bilmem, öyle miyim?" diye sordum dudaklarına doğru.

Öpüp geri çekildi. Heyecanımı bastıramıyordum.