A Love Beyond Time

epilogue: a love beyond time

AIAH

I woke up to the gentle glow of dawn filtering through the curtains. For a moment, I lingered in the warmth of my bed, the fleeting peace of sleep still clinging to me.

Today is the day.

I dressed slowly and each movement weighed down by a growing sense of joy...

It's a new day but it still felt like yesterday, a special one where memories once pinned us down. Tagaytay is a place where our strings are attached, a place that is both engraved in our heart.

And now we're here again

I look at myself through the mirror, wearing a white dress to fit the special day.

I smiled at my reflection, this is the day.

--------------------

A smile drew on my lips as I watched her walk down the aisle, her eyes were filled with genuine happiness. She's wearing a white gown, she looks so beautiful and elegant.

While I stood at the opposite end, waiting for her in front of the altar.

Ito na iyon, yung pangarap namin, heto mismo ang plano. Sa lugar kung saan nagsimula ang lahat ng mga pangako, sa simbahan kung saan pareho kaming napako.

Palihim kong pinunasan ang mga luha na pilit kumakawala sa aking mga mata. She's here, nandito na siya.

Parang kakawala ang puso ko habang pinagmamasdan siya. Ngumiti ako ng magtama ang paningin naming dalawa, her eyes were filled with joy, yung saya na hindi ko nakita noong kami pa.

Maluha luha siyang tumitig sa akin, hindi ako naaalala...

"Congratulations" I mumbled at her, hiding my pain and showing a sincere smile despite having tears in my eyes.

She muttered a "thank you" bago ako lagpasan at tumungo kay Migo na nasa unahan ko; a man.

Her groom. Her great love, and her everything now...

I felt Colet's hand on my back, caressing it as a comfort.

Both of them looked so happy. She looks so happy.

Wala akong laban.

Bumalik ako sa aking upuan, bandang likuran habang pinapanood sila.

Sa simbahan kung saan pinangako niyang papakasalan ako. I was there habang pinapanood siyang tuparin ang pangako na iyon sa ibang tao.

I realized that the painful part of loving someone is the time. Maaaring noong mga panahon na iyon ay mahalaga ako but as time goes by ay unti unting nagbabago.

Sa mga pagkakataon na ipinaramdam niya na mahal niya ako ay may halo palang mga hindi sigurado.

Mikha made me feel that I am the most precious person on earth, her promises and the future we both plan to fill and reach together ay biglang naglaho dalawang taon na ang nagdaan.

Sa mga oras na kasama siya sa bawat plano ng buhay ko ay wala pala akong puwang sa mga pangarap na gusto niya dahil hindi na ako ang naiisip at nakikita niyang kasama rito.

Sa mga panalangin at pangarap na nabuo at nagawa ko. Sa maikling oras at panahon na magkasama kami, masaya pa rin ako na naramdaman kong mahal niya ko.

Sa mga panahon na hinintay at  mga pangakong pinanghawakan ko, sa mga taon na kinailangan ko para maiparamdam sa kanya yung pagmamahal na matagal ko nang dala, ngayon ay tuluyan nang maglalaho dahil nalimutan na niya lahat ito.