Vakit Kaybı

3

Selam bebişler

Çooook yorgunum sırf size yetiştircem diye canım çıkıyo :(

Tatilde yazarmıyım bilmiyorum bunu bir cevaplayalım
benim işim belli olmuyo sıkıldımmı yazarım atarım

Neyse

İyi okumalar

:)

Geçmişten bir kesit;

Ayvaz o küçücük bebeği altı yaşına getirmişti. Kendi de on dört yaşındaydı.

İstanbul'dan kaçmayı başarmışlardı. Ankara'ya gitmiş bir süre orada kalmışlardı.

Ayvaz hem okula gidiyor hem işe gidiyor ve birde Lara'yla ilgileniyordu.

Ayvaz'ın işi yüzünden tekrar İstanbul'a dönmek zorundaydılar. Asıl sebebini bilmeden.

Patron onları bulmuş ve Ayvaz'ın çalıştığı iş yeriyle konuşup Ayvaz'ı İstanbul'a çekiyordu.

Ayvaz ise bilmeden elini tuttuğu Lara'yla İstanbul'a dönüyordu. Bir otobüs bileti alabilmişti. Mutluydu artık azda olsa yetiniyordu.

Ona zorluk çıkarmayan Lara ise hiçbir şey istemiyor abisine yardım etmeye çalışıyordu.

Daha altı yaşındaydı ama sanki on sekiz yaşında gibi büyümek zorunda kalmıştı.

Arada bir abisine naz yapıyor sonra da sessizleşip kendi kendine işten gelen abisine hizmet ediyordu.

Abisi istemiyor bırakması için zorluyordu ama Lara da inat olduğu için onun için çalışan abisine el verdiği ladar hizmet ediyordu.

Şuan ise abisinin kucağında, otobüsün en arkasında, cam kenarında oturuyordu.

Abisine iyi gelmeyen İstanbul'a gitmek hiç istemiyordu. Ama abisinin işi olduğu için gidiyordu.

Otobüsten inip abisinin elini tuttu. Başını kaldırıp ona bakan abisiyle gözlerini birleştirdi.

"Hazırmısın Lara'm?" Lara gülümseyip başını aşağı yukarı salladı. Abisi Lara'nın saçlarını okşayıp ilerlemeye başladı.

Abisi ve Lara bir sürü sokakları geçiyor abisinin içine dolan o huzursuzlukla etrafa bakınıyordu.

Abisini bu hale getiren şehri merak ediyor ve yakmak istiyordu. Meraklı gözleri etrafta dolaşırken önünde durduğu kulübeye baktı.

Eski kulübe de abisinin anısı doluydu. Dolu dolu olan abisinin gözlerine baktı. Abisi ağlamamak için zor dururken Lara'ya gülümseyip eve girdiler.

Abisi Lara'yı o hiç gitmeyen eski koltuklara oturttu. Lara'nın önünde dizleri üzerine çöktü ve Lara'ya "Ben akşama geleceğim küçüğüm sen bekle beni." diyerek evden çıktı.

Lara oturduğu yerden bakışlarını evde gezdirdi. Küçücüktü sanki daha da eskimişti.

Lara ayağa kalkıp mutfak gibi olan alana girdi. Garip bir koku vardı. Huzursuzluk gibi.