Kaede Senju, 16- letnia, młodsza siostra legendarnej Tsunade Senju, od dzieciństwa podróżowała u boku swojej siostry oraz Shizune, ucząc się sztuki medycznej ninja i przetrwania w trudnym świecie shinobi. W ciele Kaede zapieczętowana jest Zeroogonis...
Kaede dorastała szybko, a jej dziecięce lata wypełniały zarówno radości, jak i smutki. W wieku czterech lat była już pełna energii i ciekawości świata, gotowa wkrótce rozpocząć naukę w Akademii Ninja. Jednak nad jej życiem wisiała ciężka chmura. Rok wcześniej ich rodzice zginęli na misji, pozostawiając Tsunade z jeszcze większym ciężarem odpowiedzialności.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Tsunade obserwowała swoją młodszą siostrę, jak bawiła się w ogrodzie, jej śmiech niosący się echem pośród drzew. Choć Kaede była radosna i niewinna, Tsunade nie mogła pozbyć się obaw, które ją dręczyły. Była gotowa zrobić wszystko, aby chronić swoją siostrę, ale wiedziała, że pewne rzeczy są nieuniknione.
— Tsunade-neechan, spójrz! — zawołała Kaede, pokazując nowo odkrytą technikę, którą próbowała opanować.
Tsunade uśmiechnęła się słabo, podchodząc bliżej. — Świetnie ci idzie, Kaede. — Ale jej myśli były gdzie indziej. Młoda Senju miała rozpocząć szkolenie na kunoichi, ale Tsunade nie mogła znieść myśli, że jej siostra może spotkać taki sam los jak ich rodzice.
~*~
Wieczorem, gdy siedziały przy kolacji, starsza siostra poruszyła temat, który dręczył ją od dłuższego czasu. — Kaede, jesteś pewna, że chcesz zostać kunoichi? — zapytała delikatnie.
Kaede spojrzała na nią ze zdziwieniem. — Tak, Tsunade-neechan. Chcę być tak silna jak ty! Chcę pomagać innym.
Tsunade westchnęła, próbując zebrać myśli. — Rozumiem, ale... czy wiesz, że to może być niebezpieczne? Nasza rodzina już wiele straciła. Nie chcę, żebyś skończyła jak rodzice.
Spuściła wzrok, a jej entuzjazm na chwilę zgasł. — Wiem, że to niebezpieczne, Tsunade-neechan. Ale chcę spróbować. Musimy kontynuować tradycje naszego klanu.
Tsunade czuła, jak ciężar odpowiedzialności przygniata ją coraz bardziej. Przyszłość była niepewna, a ona nie chciała, aby Kaede musiała przechodzić przez to samo, co ona. Jednak wiedziała też, że nie może trzymać siostry w cieniu przez całe życie.
— Obiecaj mi, że będziesz ostrożna — powiedziała w końcu, patrząc prosto w oczy Kaede. — I że zawsze będziesz wracać do domu.
Uśmiechnęła się szeroko — Obiecuję, Tsunade-neechan. Zawsze wrócę do domu.
Tsunade przytuliła ją mocno, starając się ukryć łzy, które napływały jej do oczu. — Kocham cię, Kaede. Będę zawsze przy tobie.
~*~
Gdy wieczór zapadł, a cichy szum wiatru otulał wioskę, Tsunade siedziała na werandzie, wpatrując się w ciemniejące niebo. Kaede już spała, spokojna i beztroska, ale myśli Tsunade krążyły wokół przeszłości i przyszłości. Wiedziała, że nie może trzymać siostry w cieniu, ale również zdawała sobie sprawę, że ich obecne życie było pełne bólu i wspomnień, które zbyt mocno raniły.
