Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Hmmm... Oldu gibi sanki. "
Kouki annesine meraklı gözlerle bakarken üzerinde ki mavi kurdeleli pembe elbiseyi utangaç bir tavırla çekiştiryordu.
"Annecim... Neden elbise giyiyorum? "
"Seninle alakalı değil bebeğim sadece bir şeyi deniyorum. "
Sarışın kadın karşısındaki oğlunu gözlemlerken odaklanmak ve kafasını toparlamak için elinden geleni yapıyordu... Yine de şuan da pek işe yaradığını söyleyemeyiz sanırım?
"Hayır...bu şekilde odaklanamıyorum biraz kurabiyeye ihtiyacım var. "
Kouki annesinin odadan çıkışını izlerken neler yaşanacağını bilerekten ev telefonunu koltuğun önündeki küçük masanın üzerinden alarak yavaşça koltuğun arkasına oturdu.
Ve sonunda sarışının yüksek sesli çığlıkları evin içini doldurmaya başlıyor.
"Kurabiye yok.... NE DEMEK KURABİYE YOK?! BU EVDE NASIL KURABİYE OLMAZ?!!!"
Küçük çocuk telefondan siyah saçlı annesinin telefonunu ararken sadece iş yerindeki annesinin telefona bakmasını umuyordu. Şanslı ki şuan da etrafta kurallarla dolaşan bir Kunikida olmadığı için Chiyo telefonu açabiliyor.
"Canım? "
"Annecim... "
"İyimisin küçük tavşanım? Annenin sesi pek iyi gelmiyor... Her şey yolunda mı? "
"Mhm iyiyim... Sadece annemin kurabiyeye ihtiyacı var. "
"...Anlıyorum küçüğüm hemen gelicem ve annen için kurabiye getiricem"
"Teşekkür ederim"
"Rica ederim küçük tavşanım... "
Chiyo eve yanında kurabiyeler ile geldikten ve eşinin kurabiye krizini sakinleştirdikten sonra ailecek salonda sohbet etmeye ve gün hakkında konuşmaya başlamışlardı.
"Neden Kouki'ye elbise giydirdin canım?... "
"Um- sadece Mori-san'ın bu çocuk giydirmeye olan merakının nasıl hissettirdiğini merak etmiştim. "
