Kanlı Bıçak/ Demon slayer x Reader 2/ modern AU

13. Bölüm 🔪🩸

Evetttt, şimdi bölümüze geçmeden önce şunu söyleyeyim, kitap biterse ne yapcaz biz ayol???

Keyifli okumalarrr

 Sanehiro ya resmi çizdiğime dair mesaj atmıştım. Umarım beğenirdi. Son bir dersimiz kalmıştı. O da müzikti. Müzik odasına hep önceden giden bendim. İçeride çeşit çeşit enstrümanlar oluyordu hep. Kemanlar, bir adet piyano, ve başka başka aletler. Ben en çok keman ve piyano çalan taraftaydım. Çok severdim aslında keman çalmayı. Ben küçükken annem abim ve beni keman dersine yazdırmıştı. Hiç bir zaman durmadan o keman derslerine giderdim abimle. Çok severdim. Bazen keman çalarken yanlış yaptığım zaman abim düzeltirdi yanlışımı.

 Ta ki o güne kadar...

 Annem ve babamın kavgaları başlamıştı. 

Kavgalar başladığında abim 12, ben ise 7 yaşındaydım. O zamanlar kavgalar çok ta ciddi değildi...

Ama ben 14, abim 19 yaşındayken kavgalar keskin bir şekilde şiddetlendi. O zamanlar abim üniversiteye yeni başlamıştı ve Sanehiro ile birlikte okuduğu üniversiteye yakınlarda bir evde yaşıyorlardı. Annemle babamın kavga sebebini hiç bir zaman öğrenemedik. Bilemedik yani. Her akşam durmadan etmeden bir birleriyle kavga ederlerdi. Hatta babam bazen gözlerimin önünde anneme şiddet uyguluyordu. Abimin haberi yoktu babamın anneme şiddet uyguladığından haberi dahi yoktu. 

 Aradan çok kısa bir zaman geçti ve annem ve babam ayrıldılar. Beni hiç biri yanına almak istemedi. Tek başıma kalmıştım. Ne yapacağımı, nereye gideceğimi bilmiyordum. Telefonum yoktu. Ailem almamıştı. 

Bir şekilde abimi aramayı başarmıştım.(işte hani sokakta telefonla konuşabileceğimiz bir şey olur ya, adını unuttum cidden, oradan konuşmuşuz işte)

Abim telefonu açtığında ağlamaya başlamış ve her şeyi anlatmıştım. Sanehiro arkadan babama küfür ederken abim ise anlattıklarıma güçlükle inanmıştı. Aslında abim annem ve babamın tartıştığını biliyordu ama bu kadar ireli gideceklerini aklının ucundan bile geçirmemişti. Bazen çok saf olabiliyordu işte. En sonunda da gelip beni almıştılar ve onlarla yaşamaya başlamıştım.

İkisi de üniversiteden mezun olunca Sanehiro başka bir eve geçti ve biz de gidip başka bir eve yerleştik.

O gün bu gündür, şimdi yaşadığımız evde yaşıyoruz.

Abim tüm bunlardan haberi olmadığı için her zaman kendini suçluyor ama bence onun hiç bir suçu yok. Öyle değil mi?

Ama artık bunları düşünmek istemiyordum çünkü aradan 2 yıl geçmişti. Yani, annemle babam ayrılalı 2 yıl geçmişti. 

Müzik odasındaki yerime geçtim. Müzik öğretmenimiz de benim bu şekilde müzik odasına herkesten önce girmemi bir sorun olarak görmemişti. Oturup hangi enstrümanı çalayım diye düşünmeye başladım ve aklıma keman gelmişti. Bir keman aldım ve çalma pozisyonumu aldım.(işte kemanı çalarken koydukları pozisyon var ya o)

Önümde notalarım, elimde kemanım, çalmaya başlamıştım. Çantamda her zaman nota defterim olurdu ve asla yanımdan ayırmazdım. Kemanı çalmaya başladığımda eski keman derslerim aklıma gelmişti. Daha doğrusu geçmiş anılarım. Keman dersinin hemen ardından olan kavgalar ve gürültüler...Daha sonra tekrardan sabah olup keman dersime gitmem ve tekrar kavgalar ve gürültüler...her gün...neredeyse her gün aynı şeyler oluyordu...annem hiç benimle ilgilenmiyordu. Bir kaç kez sadece derslerimin nasıl olduğunu sormuştu ve ''Çok iyi'' cevabını aldığında bile bir anlığına da olsun sevinmemişti. Her zaman takdir alan bir öğrenciydim ama beni hiç tebrik eden olmamıştı. Üniversiteye gidene kadar abim tebrik ederdi tabii. O evden gittikten sonra çok yalnız hissetmiştim ve bu yüzden hep kriz geçiriyordum.