Kanlı Bıçak/ Demon slayer x Reader 2/ modern AU

31. Bölüm 🔪🩸

Bu sefer yine aynı anda yetişenler var bölüme. Birisi SShinazugawaWind isimli bir aniki ve Helinaktan22 isimli bir flash.

Siz de isminizin gelecek bölümde çıkmasını istiyorsanız tek gereken bölümlere ilk yetişen olmanız.

Keyifli okumalar.

Tsuki- Sapık Sanehiro.

Sanehiro- Hehehehe

Tsuki- Ne yapmayı planlıyorsun cidden bu sefer.

Sanehiro- Şu kitabı bir köşeye koysan söyleyeceğim.

Tsuki- Olmaz.

Sanehiro- Ya niyeymiş o peki?

Tsuki- Düşmanlar aşık olmak üzere.

Sanehiro- (⊙_⊙)？

Tsuki- Neyse ne söyleyeceksen söyle.

Sanehiro- Çok sıkıcısın.

Yanıma oturdu.

Bir süre kimse konuşmadı. Sadece odamda olan saatin sesi geliyordu.

Sanehiro- Ee, şimdi ne oldu?

Tsuki- Ne ne oldu?

Sanehiro- Kitapta.

Tsuki- Kız ailesini bir trafik kazasında kayıpetti.

Sanehiro- ...

Üzülmüşe benziyordu. Suratını bir anda asmıştı.

Tsuki- Ne oldu?

Sanehiro- Ailem aklıma geldi.

Doğrusu, ne yalan söyleyeyim, Sanehiro bize, yani en azından bana hiç ailesinden bahsetmemişti. Küçükken bize sadece Sanehiro gelirdi. Kısaca amcamı ve eşini tanımıyordum ve hiç görmemiştim. 

Tsuki- Sormamın sakıncası yoksa, ne oldu ailene?

Bir süre durdu.

Sanehiro- Onları trafik kazasında kayıp ettim...

Tsuki- Ya... Başın sağ olsun.

Doğrusu, üzülmüştüm. 

Tsuki- Peki bize neden hiç onlardan bahsetmiyordun?

Sanehiro- Onlarla aram pek iyi değildi doğrusu. Beni pek o kadar da sevdikleri söylenemezdi.

Tsuki- Anlıyorum. Neden iyi değildi peki aranız?

Sanehiro- Sebebini bende bilmiyorum doğrusu, ben daha çok küçükken babam olası o herif bana senden nefret ediyorum gibi sözler söylerdi. Bana şiddet uygulardı. Alkolik şerefsizin tekiydi işte. Annem de hiç bir şey demezdi. 

Duyduklarıma şaşırıp kalmıştım. Sanehiro küçükken şiddet mi görüyordu?

Tsuki- Neden bize söylemedin o zaman?

Sanehiro- Söylesem ne değişecekti ki? Kurtulacak mıydım onlardan? Hayır.

Çok üzülmüştüm ben. Bir de geçmişim çok kötü diyordum.

Tsuki- Peki seni üniversiteye kendileri mi gönderdi?

Sanehiro- Hayır. Evden maalesef 15 yaşında evden ayrılmak zorunda kalmıştım. Beni okutmak gibi bir niyetlerinin olmadığı zaten belliydi. Sonra da işte bir ev tutmayı başardım bir şekilde. Sonra da, buradayım yani. Polis olduğum gün diplomamı aldığımda ailemin trafik kazasında öldüğünü öğrendim ama pek bir şey hissetmedim doğrusu. Yani daha çok hissedemedim. Bir şey hissetmeyi, üzüntü duymayı isterdim ama yapamadım.