NADludzie

Prolog

- Zacznijmy od początku. Jak się nazywasz?

Postać na pryczy poruszyła się nieznacznie. Jej smukłe, blade palce otuliły szczelniej kolana, jakby chciały ukryć dreszcze targające ciałem.

- Już mówiłam – wyszeptała przez zęby – Nazywam się Amanda. Amanda Nowak.

- Dobrze - kobieta siedząca naprzeciw rzuciła jej nieprzeniknione spojrzenie – Czy pamiętasz Amando... dlaczego się tu znalazłaś?

- Czy musimy znowu to przerabiać? - Serce kobiety zatrzymało się na chwilę, jednak ta nie dała tego po sobie poznać. W dalszym ciągu wpatrywała się w dziewczynę z udawanym współczuciem. Nienawidziła tej pracy. Nienawidziła tego, co musiała teraz zrobić.

- Jeżeli mam ci pomóc to musisz mi opowiedzieć całą historię.

- Ale ja nie chcę twojej pomocy, nie rozumiesz? Chcę do domu! – Kiedy nieme sekundy zaczęły ciążyć, dziewczyna zabrała głos po raz drugi. Tym razem był on o wiele cichszy i młodszy.

– Odeślijcie mnie wreszcie do domu...

- Zrobimy to – mówiąc to psycholog wychyliła się delikatnie do przodu, żeby uścisnąć dłoń Amandy i w ten sposób dodać jej otuchy - Najpierw jednak musisz odpowiedzieć mi całą historię.

Reakcja była odwrotna. Dziewczyna odskoczyła do tyłu niczym oparzona, jeszcze bardziej dystansując się od swojej rozmówczyni.

- Przepraszam – wypowiedzianym w następstwie słowom daleko było jednak do jakiejkolwiek subtelności. Nie żałowała.

– To jak, możemy zaczynać? - Lekkie skinięcie dało jej przyzwolenie do dalszej pracy.

- Jak się tu znalazłaś?

- Nie pamiętam.

- Jaka jest w takim razie ostatnia rzecz jaką pamiętasz?

- Sukienka – szepnęła dziewczyna – Czerwona sukienka.

Psycholog wyraźnie usatysfakcjonowana, zaczęła zawzięcie kreślić coś w swoim notatniku.

- Co było w tej sukience takiego szczególnego, że zapadła ci w pamięć?

- Miałam ją ubraną w klubie tej nocy.

- Jakiej nocy? - Ciche westchnięcie mimowolnie wyrwało się z jej ust.

- Kiedy to wszystko się zaczęło. Tej nocy, kiedy zostałam porwana.

Dłoń zamarła w bezruchu, robiąc kleks w miejscu, gdzie długopis stykał się z kartką.

- Czy mogłabyś to jakoś rozwinąć? - Mijały sekundy ciszy, którą co jakiś czas mąciło nerwowe postukiwanie pisaka o notes. Wreszcie dziewczyna podniosła głowę i głośno wciągnęła powietrze. Widać było, że toczy wewnętrzną walkę z samą sobą.

- Miałam wtedy siedemnaście lat – zaczęła, jednak zaraz umilkła, jakby straciła wątek.

- Kontynuuj – kobieta starała się nie ukazywać zniecierpliwienia, które rosło z każdą kolejną minutą tej nieznośnej ciszy.

- Nigdy nie byłam jak inne dzieciaki. Nie piłam. Nie imprezowałam. Rzadko kiedy w ogóle wychodziłam z domu.

- Tamtego dnia było jednak inaczej?

- Tak - wyszeptała z trudem, jakby każde słowo wymagało od niej niewyobrażalnego wysiłku. - Poszłyśmy do klubu. Jednego z największych w okolicy. Nigdy nie lubiłam imprez. Nie znoszę... To znaczy, nigdy nie znosiłam chodzić do zatłoczonych miejsc. Zawsze czułam się wtedy trochę przytłoczona. Jakbym była od tego wszystkiego oddzielona jakąś niewidzialną ścianą.