Beni Ara | tk

FİNAL PART 2

Merhaba arkadaşlar
Üzgünüm geç geldi biraz

"Beni ara" ficinin sonsuz kapanışına hoşgeldiniz...

___________________

Acı. Çocukluğumda kemiklerimin içinden süzülen yılanın zehriydi sanki. Ellerimi kenetler, gözlerimi karartırtı. Acı beni her zaman yenmişti.

Kulağıma dolan bağırışmalar yüzünden gözlerimi açmak zorunda kalmıştım. Hastahane kokusu burnuma dolarken ben sadece yüzümü buruşturmuştum. Işık yüzünden etrafı tam göremiyordum ama koridorda ki sesleri duyuyordum.

Bir kadın ismimi bağırıyordu.

Yataktan doğrulmak isterken bedenime giren ağrılarla gözümü kapatıp derin bir nefes aldım. Gücüm çekilmişti sanki. Ama zihnime dolan görüntülerle bütün ağrılarımı unutup yerimden bir çırpıda kalktım. Kolumda ki serumun yere düşmesini umursamadan yatağımın yanında ki telefonu elime aldım.

Taehyung'u aramalıydım.

Ellerimin titremesini umursamadan numaraların kayıtlı olduğu uygulamaya girip onun adını yazmaya başladım. Nefes nefese kalmıştım. Ben neden burdaydım ve Taehyung dün neden öyle bir haldeydi hiç bir fikrim yok.

Numarası çıkmıyordu.

Elimi saçlarıma atıp geriye doğru taradım. Şimdi daha çok gergindim. Neler oluyordu burda?

Aklıma gelen fikirle yeniden parmaklarımı klavyede gezdirmeye başladım. Yoongini arayıp ondan her şeyi öğrenmeliydim. Uygulamada ismi karşıma çıktığında gülümseyip telefonu kulağıma yasladım. Bana sadece Yoongi yardım ede bilirdi.

Telefonun çalma sesi kulaklarımda yankılanırken odada gözlerimi gezdiriyordum. Beni kim getirmişti buraya? Yavaşca yatağıma çöktüm, Yoongi hâlâ telefonu açmamıştı. Bende pes etmedim bir kaç defa yeniden onu aramaya koyuldum.

Kolidorda ki sesler durmuştu. Kaşlarım ister istemez çatılıyordu artık gerginlikten. Yoongi telefonu açmamıştı.
Telefonu kulağımdan indirip komidin üzerine koydum. Lakin, komidin üstünde duran şey oldukça ilgimi çekmişti.

Derin nefes alıp elimi üstünde ismim yazılan dosyaya uzatdım.

Kırmızı dosyaydı bu.

Titrek parmaklarım dosyanın kapağını açtı. İçinde üç tane kağıt vardı ve kağıtların üstünde kan parçaları vardı.

Saç diplerimden akan terleri hissediyordum artık. Midem bulandı kan parçalarını görmekle, lakin ben yutmakla yetindim. Dosyanın başında yazılan tarihle gözlerim kocaman açıldı. Ellerim ağzıma giderken dosya kucağımdan kayıp yere düştü.

Mayıs 2027

Gözlerimden yaşlar firar edercesine akarken ellerimi saçlarıma daldırıp çekiştirmeye başladım.
Taehyung nerdeydi? Ben neden burdaydım? Biz 2024 yılındaydık en son, değil mi? Hayır bu şaka olmalıydı.

Oturduğum yerden kalkıp kapıya doğru yürüdüm. Kendimi çok kötü hissediyordum. Hava almam gerekti. Kapını açıp odamdan çıktığım gibi önüme yüzünü maskeyle kapatan bir kadın çıktı. Başımı ona doğru eğip kim olduğu tahmin etmeye çalıştım. Benim odama giriyordu hemde.

Biranda ayakları üstünde yükselip bana kollarını sarınca bedenime yeniden o acıdan saplandı.

Taehyung'un kolları değildi beni saran.

Gözlerimi kocaman açılmış önümde ki beyaz duvarı izliyordum. Kendime gelip hızlıca onu ittirip yüzüne baktım. Bir yerden tanıdık geliyordu bu kadın. Ama çıkaramıyordum işte.