Gamer|taekook

Sigara

Bilinmeyen numara: Aşağıda seni bekliyorum.
______________________________

Bazı zamanlar o kadar çok yoruluyorduk ki bu dünyadan çekip gitmek,belkide mutlu olabileceğimiz başka bir evren arıyorduk kendimize ancak kader ağları bizi öyle sarıp sarmalamıştı ki bu mümkün değildi,bizim bu evrende mutlu olmamız imkansızdı. Ben on beş yaşımda hayatın acı gerçekleri ile karşılaşmış, tek başıma ayakta durmayı öğrenmiştim. Ailem beni ilk terk ettiği zaman evsiz,işsiz,yalnız biriydim şimdi ise bunların hiçbirinin kıymetini bilmiyordum.

Belkide çok cahil biriydim kim bilir belkide insanların gözünde duygusuz biriydim ancak ben her zaman kendi iyiliğim için değil arkadaşlarım için bir şeyler yapmaya çalışıyordum ama hiç kimse bunun farkında değildi. Yayın yapmak istiyordum,kariyerimi baştan yazmak istiyordum ama böyle değil,bu şekilde değil. Eskiden beğenmediğim rakamlara şimdi hasrettim, takipçilerime bir kez daha muhtaç olduğumu anlamıştım.

En ufak olayları bile kafama ister istemez takıyordum ve bu beni yavaşça öldürüyordu biliyordum ancak elimde değildi,zihnimdeki sesleri susturmak çok zor geliyordu. Birinin gizlice beni izlemesi bile bedenimin deli gibi titremesine yol açarken bu durumun bir çaresi olmadığının gerçeği beni boğuyordu. "Kamera" diyordu zihnimdeki sesler ancak o eve tekrardan gitmeye cesaretim yoktu biliyorum

Black_lion polise gideceğimizi nereden bilmişti? Bir anda ortalıktan nasıl kaybolmuştu? Ben ne zaman kaçmaya çalışırsam çalışayım sürekli onu arkamda görüyordum ve bu gerçekler beni çok korkutuyordu. Daha eski evime gidip kameralara bakmaya bile gidemez iken nasıl aşağı inecektim? Nasıl onunla yüzleşecektim? Gerçekten buna cesaretim var mıydı? Onunla karşılaşmaya cesaretim var mıydı?

Belkide bazı şeyleri açığa çıkarmak için gerçeklerle yüzleşmem gerekiyordu,cesaretimi toplamam gerekiyordu ama çok zor geliyordu, bir şeylere baştan başlamak çok yoruyordu beni ve ister istemez korkmadan edemiyordum sonuç olarak kimle karşılaşacağımı bilmiyordum. Şu an hiç yapmamam gereken şeyi yaparak Black_lion ile yüzleşmeye gidiyordum biliyorum yaptığım şey doğru değildi ancak bir adım atmaz isem olacakları bilemezdim.

Ayakkabı bağcığımı son kez kontrol ederek yavaşça ayağa kalktım ve askılıkta asılı olan anahtarı alarak demir kapı kulpunu özenle aşağı doğru çekerek kapının açılmasını sağladım. Jimin böyle bir şey yaptığımı duyar ise bana çok kızardı ama eğer şimdi buna cesaret edemez isem hayatım boyunca korku ve pişmanlık hissi ile yaşayacaktım biliyorum. Artık bende diğer insanlar gibi olmak istiyordum,huzurla yaşamayı özlüyordum. Ben bunları hak etmiyor muydum?

Her insan mutlu olmayı hak etmez miydi? Her çocuk tebessüm etmeyi sevmez miydi? Hoş ben hiçbir zaman tebessümün ne demek olduğunu öğrenememiştim,yaşayamamıştım. Jimin'in beni duymaması için yavaşça evden çıkarak aynı özenle kapıyı kapatmış,hızlı adımlarla asansöre yönelmiştim. Her ne kadar doğru bir şey yapmasamda biliyordum ki ben bunu yapmak zorundaydım,kendimi bu derin çukurdan çıkartmam lazımdı

Nereye kadar kaçacaktım? Ne zamana kadar saklanacaktım? Bu oyun ne zaman bitecekti? Eğer bir adım atmaz isem bu oyunu kaybeden taraf ben olacaktım biliyorum ve ben tekrardan kaybetmemek için her şeyi yapmaya hazırdım. Asansörün gelmesi için düğmeye basarak beklemeye başlamıştım. Şu an tek isteğim Jimin'in benim böyle bir şey yaptığımın öğrenmemesiydi yoksa sonum iyi bitmeyebilirdi biliyordum hoş zaten şu anki durumum da iyi değildi

Bu olayda bana en çok kızan ama bir o kadarda destek olan kişi Jimin olmuştu,onun hakkını ödeyemezdim biliyorum. Gerçi bu zamana kadar bana destek olan,arkamda duran tek kişi Jimin olmuş,beni evine almıştı,hiç düşünmeden bana maddi ve manevi desteklerde bulunmuştu "Sizde mi zemin kata?" Bir anda duyduğum ince ses tonu ile düşüncelerimden ayrılarak bakışlarım korkuyla ne zaman açıldığını fark etmediğim asansöre, bana merakla bakan gence kaymıştı.