6 ay sonra
"Saçmalama Miray doğuma kalmış bir hafta bu halde şampiyonluk kutlamalarına nasıl geleceksin?"
"Ya İsmail banane ya 10 yıl sonra şampiyon olmuşuz tabi ki geleceğim ya sadece otururum ya lütfen ya."
"Aşkım korkuyorum ama."
"Ben anladım seni sen benden utanıyorsun. Zaten iyice kilo aldım çirkin bir şey oldum diye utanıyorsun." diyip ağlamaya başladım. Hormonlardan dolayı ne olsa ağlamaya başlıyordum.
"Ya sen ne diyorsun kızım. Sen benim bu dünyada gördüğüm en güzel kadınsın. Ayrıca içinde bir bebek var tabi ki kilo alacaksın. Bu halin daha da bi hoşuma gitmedi değil yani."
"Ya lafı çevirme İsmoş geliyorum akşam kutlamaya o kadar."
"Tamam aşkım tamam gel. Ömrümü yedin gel."
"Yaaaaa seni çok sevdiğimi söylemiş miydim aptal İsot."
Akşam hep birlikte şampiyonluk kutlamalarına gitmiştik. Bir umut gerçeğe dönüşmüş Fenerbahçemiz sonunda şampiyon olmuştu. Ben kesinlikle bebeğimizin uğur getirdiğine inanıyordum. Her şeye uğur getirecek ve biz çok mutlu olacaktık.
"SARININ YANINA LACİVERT KOYDUK. YILLARDIR BEN SENİN ESİRİN OLDUM. YAĞMURLARDA ÇAMURLARDA YANINDA OLDUM. FENERBAHÇEM SEN BİZİM HER ŞEYİMİZSİN."
Hep birlikte şarkılar marşlar eşliğinde eğlenirken bir anda karnıma giren sancıyı İsmail'e belli etmemeye çalıştım.
Yanıma gelen Gözde ve Sera bir sorun olduğunu anlamışlardı.
"Kuzum iyi misin yüzün sapsarı olmuş."
"Yok bir şeyim ya bir sancı girdi sadece geçer şimdi."
"İsmail'e söyleyelim."
"Hayır hayır sakın. Zaten zorla geldim, gelme dedi o kadar. Şimdi telaş yapar."
"E doğru demiş çocuk bu halde niye geldin."
"Ya 10 yıldır bu anı bekliyorum ben tabi ki geleceğim manyak mısınız?"
Kızlarla konuşurken sancım da hafifleyince içim rahatlamıştı.
Biraz daha eğlendikten sonra tekrar bir sancı girmişti fakat bu sefer diğerlerinden çok farklıydı. Bağırmamla birlikte herkes bana döndü. İsmail koşarak yanıma geldi.
"Miray'ım iyi misin?"
"Değilim İsmail." diye bağırdım.
"ARABAYI HAZIRLAYIN ÇABUK HASTANEYE GİDELİM." diye bağırıp arabanın anahtarını Ferdi'ye verdi İsmail. Panik adam iş başında.
"YA TÖVBE HAŞA AMA BEN DOĞURUYOR OLABİLİR MİYİM?" diye bağırdım.
"19.07 de çocuk doğurup zirvede olduğumu sanan bana şampiyonluk kutlamasında doğuran Miray şoku." dedi Gözde. Bu gerginliğin arasında sayesinde hepimiz gülmüştük.
Arabada hastaneye giderken tek düşündüğüm bu insanları son görüşüm olup olmadığıydı.
Arabayı Ferdi sürüyordu yanında da Sera oturuyordu. İsmail'le ben de arka koltuktaydık. Takımın kalanı da arkamızdan geliyorlardı.
"SİZİ ÇOK SEVİYORUM SAKIN UNUTMAYIN TAMAM MI?" diye bağırdım sancım kat kat artarken.
"Bizde seni cok seviyoruz güzelim."
"İsmail eğer bana bir şey olursa beni hiç unutma tamam mı?"
"Bebeğim ne diyorsun sen ya saçmalama istersen bu hastaneden üç kişi birlikte mutlu bir aile olarak çıkacağız." diye beni sakinleştirerek saçımdan öptü İsmail.
Hastaneye geldiğimizde beni hemen doğuma almışlardı. İsmail her ne kadar girmek iste de almamışlardı. Doğuma girmeden önce son hatırladığım İsmail'in saçımdan öpmesiydi. Belki de son öpüşüydü...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ihanet, ismail yüksek
Fanfiction"Tam bir hayal kırıklığısın İsmail. Bir daha yüzümü bile göremeyeceksin"
