Miejsce historii 1. Spalona Droga

Rozdział 21

Rozdział XXI

"Bo góry mogą się poruszyć i pagórki się zachwiać, ale miłość moja nie odstąpi od ciebie."

- Biblia "Księga Izajasza" 54, 10

Gdybym miała zgadywać, to uznałabym, że wybudzając się z nicości, przekraczałam właśnie bramy Królestwa Niebieskiego. Zapach ogrodowych róż, słodycz spokoju i kojące ciepło były czystym dobrem, które upajało i nieśmiało zachęcało do pozostania w nim już na wieczność.

Miałam szczerą ochotę się temu poddać. Odpłynąć tam, gdzie czułabym tylko to: wieczna cisza, brak strachu, odpoczynek.

Pewnie dałabym sobie się tak zatracić, gdyby nie pojawiające się nowe bodźce: trzask ognia, delikatny dotyk, szorstkość materiału pod dłońmi i ta muzyka w oddali... Niesione dalekim echem dźwięki chóru. Czy faktycznie byłam już po tamtej stronie? Bardzo niechętnie w końcu uchyliłam zapuchnięte oczy.

Leżałam w maleńkim pokoju na prostym drewnianym łóżku pod jedną ze ścian. Jedynym źródłem światła był porządnie rozpalony mały kominek i tylko dzięki jego pomarańczowym płomieniom mogłam dostrzec siedzącą przy mnie nieruchomo postać starszej zakonnicy. Pochylona, trzymała drewniany różaniec i moją dłoń.

Może w innym momencie bym się przeraziła, ale czułam tak obezwładniający spokój, że jedyne co zrobiłam, to odwróciłam się w jej stronę.

Widząc, że już nie śpię, siostra podniosła głowę i to ona aż podskoczyła.

- Jest przytomna - powiedziała i odwróciła, aby spojrzeć na kogoś za swoim ramieniem.

W ślad za jej wzrokiem zobaczyłam, że zza jej pleców gwałtownie podniósł się z podłogi jakiś mężczyzna. Stając nad zakonnicą, spojrzał na mnie tak jakby zafascynowany.

- Jak się panienka czuje? - zapytał dość ciepło i troskliwie, wyjątkowo niskim, dojrzale męskim głosem.

Zamrugałam i spróbowałam zebrać myśli. Zmarszczyłam brwi orientując się, że nie wiedziałam gdzie byłam ani kim był ten człowiek. W zasadzie... co się właściwie stało? Wiedziałam, że... to znaczy... nie byłam stąd. Byłam z innych czasów. Ja... chyba komuś uciekłam? Umykało mi tyle rzeczy...

Niespodziewanie strzał adrenaliny wrócił mi w pamięci migawkę obrazu mężczyzny uderzającego mnie w twarz.

Podskoczyłam i wsparłam się na łokciach.

Kolejny szybki przebłysk: podtopienie i zachłyśnięcie zatęchłą woda i mułem. Dalej: trzask rozdzieranego materiału na mojej piersi.

Oddech mi przyspieszył, a kojące poczucie bezpieczeństwa opuściło.

- Spokojnie! - Mężczyzna doskoczył do mnie i przytrzymał mnie za ramiona. - Już wszystko dobrze! Jest panienka bezpieczna.

Łapiąc powietrze, rozejrzałam się niespokojnie po pomieszczeniu. Drzwi były obok łóżka. Tylko po co mi to wiedzieć? Czy ja oszalałam?!

- Co ja tu robię? - Zabrzmiałam ochryple i szybko odkryłam jak wyschnięte miałam gardło. - Nic nie pamiętam...

- Ciii... - Miał naprawdę dość kojący głos. - Proszę dać sobie czas.

Spojrzałam mu prosto w oczy, a on jakby tym zaskoczony, puścił moje ramiona.

- Czy ja pana znam? - zapytałam, próbując uzupełnić lukę w pamięci.