Sheʼs Temporary Teacher Of Section Gang

Chapter 21

“Nakuha mo na ba ang perang ipinadala ko sa iyo?”

“Oo,” tugon ko sa kausap habang nakikipag-unahan sa mga taong dumadaan dito.

When I received a text earlier from Tito Stephen, I immediately went straight to town to claim the money he sent me. Thereʼs a pawnshop near Merrol Hyde Academy but I chose here because I had something important to buy.

“When do you plan to visit here? Your cousins ​​already miss you,” he said.

I smiled bitterly. Itʼs been a long time since I went to Manila to spend Christmas with them. Matagal pa ang Sembreak kaya hindi muna ako makakadalaw sa kanila. Malayo rin kasi at hindi pa ako nakakapag-ipon ng pamasahe.

“Baka sa—”

I gasped when someone suddenly grabbed my phone. Sandali pa akong natulala sa lalaking kumaripas ng takbo tangay ang cellphone ko.

“Hoy gago! Ibalik mo sa akin ‘yan!” sigaw ko habang hinahabol ang snatcher.

Wala na akong pakialam sa mga taong nabubunggo ko, kahit nagrereklamo ang mga ito at sinisigawan ako, patuloy pa rin ako sa pagtakbo.

Mabilis akong humingi ng paumanhin sa tindero nang aksidente kong nasagi ang binibenta niyang samalamig kaya natapon ang mga ito. Instead of thinking about the mess I made and what the consequences would be, mas nangibabaw sa akin ang kagustuhan na mabawi ang phone ko. Even if itʼs not branded, thatʼs important to me!

Pinagtitinginan kami ng mga tao dahil para kaming nasa isang pelikula na naghahabulan. Itʼs annoying because they didnʼt even block that snatcher even though he was obviously a thief.

Fortunately, he was out of balance with the watermelons in the cart, he fell but immediately got up.

Parang bolang gumulong ang mga pakwan sa sahig. Huminto ang isa sa paanan ko na agad kong pinulot.

Nanliit ang mga mata ko sa kaniya habang inaasinta, paika-ika siyang tumakbo ngunit ‘di gaano kabilis dahil may iniinda.

Nanatili ako sa aking kinatatayuan. Kalmado lang. Inisip kong bola ang hawak ko at siya ang ring na dapat kong tamaan. Maraming mga tao ang dumadaan pero bahala na kung sino ang matamaan.

Sapul!

Natamaan siya sa ulo kaya bumulagta siya sa sahig.

I quickly approached him. I stomped on him repeatedly even though he was writhing in pain.

Puwersado ko siyang inangat gamit ang isang kamay kong nakakuyumos sa kaniyang damit. “Sa dinami-rami ng mananakawan mo, ako pa talaga, huh?” I punched him causing him to throw himself into the gutter.

I picked up the cellphone and checked it to see if the screen was cracked. Mabuti na lang hindi nabasag, kundi babasagin ko ang kaniyang mukha!

Umalingaw-ngaw ang tunog ng siren. Agaw-pansin ang sasakyan ng mga alagad ng batas na papunta sa kinaroroonan namin.

Nagsisinungaling ako kapag sinabi kong hindi ako kinakabahan. Maybe if Iʼm innocent, hindi ako matutuliro sa tuwing may makakasalubong na pulis. I felt guilty. Kahit patunayan ko sa kanila na hindi ako pumapatay ng tao at wala akong hangad noon kundi ang matutong mag self-defense, it would be useless because I still became a member of an illegal organization thatʼs constantly being pursued by law enforcement officers in the Philippines.