HOME || mabbie✔️

01) krakende traptredens.

Toen Robbie jonger was, rond de elf jaar sloeg hij altijd de derde, zevende en elfde trap trede over, wetend dat het geluid maakte en hij niet wilde riskeren dat iemand hem hoorden.

Hij vervolgte dan op zijn tenen de weg naar de keuken waar die zo zacht mogelijk de koekjestrommel opende om ééntje te pakken, wetend dat dat absoluut niet mocht.

Nu, vijf jaar later slaat zestien jarige Robbie nog steeds die krakende traptredens over, loopt hij nog steeds op zijn tenen door het huis.

En ook nog steeds om hij niet wilt dat iemand hem hoort, maar nu voor andere redenen. Vroeger wou die geen preek krijgen om die na zijn bedtijd beneden rond liep en koekjes zat te eten.

Nu is hij zo voorzichtig om hij zijn hoogs waarscheinelijke dronken vader niet tegen wil komen. Die man heeft altijd wel iets te zeiken, altijd doet die wel iets verkeerd. En dan volgen de klappen.

In zijn gezicht, een vuist tegen zijn neus, een voet tegen zijn buik, bloed dat van uit zijn neus op zijn shirt druppeld, wat hem nog een klap oplevert om hij zijn shirt heeft verpest.

Vroeger was hij niet zo. Vroeger was hij een man die om zijn famillie gaf, ze met alle liefde die hij had behandelde.

Toen Robbie dertien was overleed zijn moeder, ze was aangereden door een dronke bestuurder en was meteen overleden.

Dat brak zowel Robbie als zijn vader, en beide hadden andere manieren om er mee om te gaan.

Robbie was pas dertien, nog een kind dus en wilde gewoon de liefde van zijn vader. De toen nog vertrouwde armen om hem heen voelen. Hij wou dat hij het beter zal maken, zoals die altijd deed.

Zijn vader daar in tegen kon zijn zoon niet meer aan kijken, hij had haar ogen, haar haarkleur, haar lippen. Hij leek op haar.

Hij kon Robbie niet meer aankijken zonder zijn vrouw te zien. Hij leek er te veel op, en dat deed pijn.

Hij begon Robbie weg te duwen, was vaak weg, bracht hem niet meer naar zijn voetbal training.

Langzamer hand begon Robbie zijn vader te verliezen. Hij moest voor zichzelf leren zorgen, zelf eten maken, zelf over al zien te komen, zelf schoonmaken. Alles was nu aan hem puur om zijn vader laat in de avond thuis was, en vroeg weg ging.

Ongeveer een half jaartje na de dood van zijn moeder begon het. Zijn vader was eens in de middag thuis. Alleen wankelde hij, kraamde onzin uit en stonk naar alcohol en sigaretten.

Robbie probeerde hem te vertellen dat die beter naar bed kon gaan, dat wat slaap hem beter zou laten voelen. En ondanks dat Robbie hem zou moeten haten voor alle keren dat die hem nodig had en er niet was, kon hij dat niet. Het is en bleef zijn vader, iemand waar die ondanks alles van bleef houden, hij bleef hopen dat die lieve man die hij kende terug zou komen. En dus wou die gewoon voor hem zorgen.

Zijn vader was het daar niet mee eens, noemde hem een kut kind en dat dit allemaal zijn schuld was. Dat hij altijd maar in de weg stond en niks waard was. En toen werd hij voor het eerst geslagen door zijn vader. Zijn bloed eigen vader, die hem nooit op die manier had mogen aan raken.

Robbie was verstijfd, en nam de klappen aan. Liet hem zijn frustratie en boosheid op hem uitten. Misschien om hij dacht dat zijn vader nooit tegen hem zou liegen.

"Je verdient dit. Als mama jou niet moest ophalen was ze hier nog. Het is allemaal jou schuld, jij onnozel kind!" Waren de woorden die hem zoveel pijn deden.

En het ergste is nog wel dat hij die woorden is gaan geloven. Ze werden zovaak herhaald samen met de klappen.

Hij heeft het zo vaak aangehoord dat hij het is gaan geloven, want als het niet waar is waarom zou die het blijven zeggen?

Robbie is gaan geloven dat het zijn schuld was dat zijn mama is overleden.

Hij is gaan geloven dat hij die klappen verdient.

688 woorden.