HOME || mabbie✔️

07) (t)huis.

De volgende ochtend werd Robbie wakker met een angst. Een angst voor wat er ging gebeuren als die thuis kwam. Hij wou thuis komen gewoon zo lang mogelijk uitstellen.

En dus toen Matthy wakker werd aten ze langzaam hun ontbijt op, toen Matt vroeg om nog even Fifa te spelen stemde hij toe.

Maar rond 12:00 was het toch tijd om te gaan, en met dat angstige gevoel in zijn borst liep hij langzaam de weg terug naar huis.

Matthy stelde voor om hem thuis te brengen, aangezien het met de fiets veel sneller is dan lopend.

Maar Robbie vertelde hem dat hij wel wou lopen. "Is goed voor je." Maar in de werkelijkheid wou hij er zo lang mogelijk over doen om thuis te komen.

Als je het überhaupt thuis kan noemen, want zo voelt het al jaren niet meer. Het is nu gewoon een huis. Een huis waar die in slaapt, maar niet thuis.

Die titel is dat huis al lange tijd kwijt. Het huis komt inzicht, en Robbie begint trager te lopen.

Hij neemt nog even diep adem voor die zachtjes de deur opent, misschien als die stil is dat die on op gemerkt zijn kamer kan bereiken waar die de deur op slot kan draaien en zich kan verstoppen voor zijn pa.

Maar helaas is dat plan al snel niet meer mogelijk, want hij hoort zware voetstappen achter hem.

Hij houd zijn adem in, alsof hij hem dan niet meer kan horen. Opeens niet meer weer dat die hier is. Dat die zich omdraait en hem met rust laat.

Maar dan staat de man daar, de alcohol kan je zelfs van een afstand ruiken, en het flesje in zijn hand verraad dat die weer aan het drinken is geweest.

"Waar was jij?!' Roept die boos naar hem. "Gister had je je klusjes moeten doen, nu heb ik zelf eten moeten maken."

Robbie slikt als die zijn boze gezichtsuitdrukking ziet en de woede hoort in zijn stem. "I-ik was bij Matthy.'

Hij scheld zichzelf uit in zijn hoofd, hij moet niet stotteren. Niet zijn angsten tonen. Niet zijn zwakte laten zien.

De man zijn gezicht uitdrukking veranderd nogmaals. "Je lijkt wel gay joh met hoe vaak je met die jongen bent! En mijn zoon is geen homo, toch?"

Zachtjes slikt Robbie waarna die zijn hoofd schud. Hij heeft vaak genoeg aan moeten horen van zijn vader hoe smerig hij mensen die gay zijn wel niet vind.

Vaak genoeg aan moeren horen dat hij wel gay lijkt. Door dat die emoties toonde, huilde. Dat die geen echte man was. Matthy kwam ook vaak voor als reden. Ja, hij spendeerd veel van zijn tijd met Matthy, Maar is dat zo erg?

"Gedraag je dan ook niet zo. Ik wil niet dat mijn zoon zo'n smerig persoon is, of zich daar na gedraagd!"

Deze woorden komen harder binnen, Want hij weet dat die dat is. Robbie valt niet op vrouwen, en hij wou gewoon dat zijn vader dat kon accepteren.

Hij voelt een klap tegen zijn wang aan, en kijkt bang op naar de man die zijn papa hoort te zijn.

"Ga je nou lopen janken?" Boos kijkt die hem aan. "Echte mannen huilen niet, en al helemaal niet in dit huis."

Nog een klap op zijn wang als die zijn neus snuift, proberend zijn tranen te stoppen wat helaas niet lukt.

Robbie's gezicht begint nat te worden door de tranen, terwijl zijn vaders gezicht alleen maar bozer begint te staan.

Zijn arm word gepakt en hij word de trap op gesleept, Robbie weet al wat er gaat gebeuren, maar doet niks om het te stoppen. Hij wil het niet erger maken.

614 woorden.