Princess of flame/ Πριγκίπισσα της φωτιάς Princesses Of Power Book 1

3~ Μπλουμ

ΜΌΛΙΣ Η ΣΤΈΛΛΑ ΆΝΟΙΞΕ ΤΗΝ ΠΌΡΤΑ ΤΟΥ ΔΩΜΑΤΊΟΥ δεν πίστευα στα μάτια μου. Το "δωμάτιο" δεν ήταν δωμάτιο. Παίζει να ήταν μεγαλύτερο από το σπίτι που εμένα στην Γαρδένια.
"... πρέπει να βλέπει τον ήλιο αυτό το φυτό". Μας είδε και της έπεσε η γλάστρα που κρατούσε -η Φλώρα υποθέτω-.
"Μπράβο Φλώρα, ωραία πρώτη εντύπωση στις νέες σου συγκατοίκους". Ειρωνεύτηκε τον εαυτό της η Φλώρα -Τώρα ήξερα με σιγουριά ότι ήταν η Φλώρα-.
"Με λένε Τέκνα. Χάρηκα". Μου έδωσε η κοπέλα που ήταν δίπλα στην Φλώρα το χέρι της, και μου συστήθηκε.
"Από εδώ είναι η Φλώρα". Είπε η Τέκνα και με χαιρέτησε η Φλώρα.
"Και εσύ είσαι η?" Ρώτησε η Φλώρα.
"Μπλουμ. Το όνομα μου είναι Μπλουμ. Συστήθηκα.
Βγήκε μια κοπέλα με μπλε μαλλιά από ένα δωμάτιο.
"Μούσα". Σήκωσε το χέρι της-με χαιρέτησε.
"Ωραία. Τέλος με τις γνωριμίες. Πάμε να σου δείξω το δωμάτιο σου". Είπε η Στέλλα και με τράβηξε -ξανά- από το χέρι μου.
"Στο δωμάτιο υπάρχουν 3 υπνοδωμάτια. Στο ένα δωμάτιο κοιμάμαι εγώ μόνη μου, στο δεύτερο κοιμάται η Τέκνα και η Μούσα, και στο τρίτο θα κοιμάσαι εσύ και Φλώρα". Μου εξήγησε.
"Τι σπουδάζεις εδώ? Εγώ από όσο ξέρεις σπουδάζω μόντελινγκ εδώ".
Σταύρωσα τα χέρια που στο στήθος μου.
"Αρχικά είμαι 16 προς 17". Είπα.
"Μα πως-".
"Το σχολείο μου έκανε έναν διαγωνισμό -στον οποίο κέρδισα- που έδινε την ευκαιρία σε ένα παιδί, να πάρει απολυτήριο λυκείου από τόσο νωρίς, και πληρωμένες σπουδές σε αυτό το ΠΑΝΈΜΟΡΦΟ κολέγιο". Την διέκοψα- άνοιξε το στόμα της από έκπληξη.
"Πρέπει να νιώθεις πολύ τυχερή. Έτσι δεν είναι?". Με ρώτησε ευθέως.
"Όχι και τόσο. Όλες αυτές οι αλλαγές...". Άφησα να εννοηθεί κάτι.
"Εγώ πριν λίγο έκλεισα τα 19. Ξέρεις έγινε μαλακία και παραλίγο να-".
"Ναι ξέρω. Όλο το κολέγιο μιλάει για αυτό". Την διέκοψα -πάλι-.
"Οι περισσότεροι άνθρωποι αν τους σχολίαζε όλο το κολέγιο μπορεί και να έπεφταν ψυχολογικά. Εγώ όμως όχι". Πήρε ένα ύφος αλαζονείας και συνέχισε:"Εμένα μου αρέσει να μιλάνε για εμένα. Το παίρνω ως θαυμασμό και όχι σαν κράξιμο".
"Έτσι πρέπει". Προσπάθησα να την ενθαρρύνω.
"Αυτό που δεν ξέρουν οι περισσότεροι, είναι το γιατί δεν με έδιωξαν τελείως και μου έδωσαν την ευκαιρία να μείνω τάξη". Κάθησε πάνω στο κρεβάτι μου.
"Είμαι η πριγκίπισσα της Σολάρια -όπως ξέρουν όλοι-. Οι γονείς μου είναι στα πρόχειρα ενός χωρισμού. Η μητέρα μου όταν έμαθε ότι θα με αποβάλλουν από το κολέγιο, πήρε τον χωρισμό με τον μπαμπά μου και τον εκμεταλλεύτηκε. Είπε στην διευθύντρια Φαραγκόντα ότι περνάω δύσκολα στο σπίτι και την παρακάλεσε να μου δώσει μια δεύτερη ευκαιρία". Όταν μου το είπε αυτό, της ακούμπησα το χέρι. Ξαφνικά της έφυγε ένα δάκρυ. Πήρε το χέρι με το οποίο την ακούμπησα και σκούπισε το δάκρυ που κυλούσε. Πήρε ξανά το "ύφος Στέλλα".
"Όχι όχι όχι. Δεν θέλω συμπόνια. Τέλος με τις κριντζιές. Μια πριγκίπισσα δεν κλαίει. Τέλος". Είπε και έβγαλα ένα μικρό γέλιο. Ήμουν σίγουρη ότι θα τα πηγαίναμε τέλεια μαζί στο ίδιο δωμάτιο.
"Πάμε να σου δείξω και το υπόλοιπο σχολείο". Είπε πλέον χαρούμενη όπως τις προηγούμενες φορές που είχαμε μιλήσει.
Βγήκαμε από το δωμάτιο.
"Ξεκινάμε λοιπόν. Από εδώ είναι η καφετέρια -μεταξύ μας μόνο. Εγώ επέλεξα να μας βάλουν ακριβώς δίπλα στην καφετέρια- στην οποία καφετέρια δεν σερβίρουν και το καλύτερο φαγητό αλλά... Τουλάχιστον φτιάχνουν γαμάτο Latte". Πλέον το ήξερα. Η Στέλλα ήταν η καλύτερη στο κουτσομπολιό.
"Δεν πίνω καφέ". Της είπα.
"Ούτε εγώ έπινα όταν πρώτο ήρθα εδώ. Τα βραδινά μαθήματα δεν βγαίνουν αλλιώς όμως...". Μου εξήγησε.
"Συνεχίζουμε". Είχαμε φύγει πλέον από την καφετέρια και είχαμε μπει σε έναν χώρο με πολλές αίθουσες.
"Εδώ είναι όλες οι τάξεις. Τι είπαμε ότι σπουδάζεις εδώ?" Με ρώτησε. Είχα ξεχάσει να της πω το τι σπουδάζω όταν με είχε ρωτήσει.
"Σχεδιάστρια". Όταν το είπα άνοιξε τελείως τα μάτια της.
"Πλάκα κάνεις. Θα έχουμε κάποια κοινά μαθήματα". Ουρλιάξαμε και οι δύο μαζί χαρούμενες.
"Γίνεσαι ακόμα και πιο συμπαθητική". Είπε σημαδεύοντας την χαρά της.
"Εδώ είναι το γραφείο της Φάρα -έτσι την φωνάζουμε-. Είναι καλή. Η υποδιευθύντρια είναι για τον πούτσο. Έχει τρομερό θέμα μαζί μου". Κάτι μου έλεγε πως όντως θα περνούσα γαμάτα τελικά εδώ.