Заримдаа бүр үнэхээр жижигхэн зүйлсээс хүртэл цөхөртлөө ядрах юм.
Хийж байгаа ажил маант нэлээн хүнд, бүтэн өдрийн 12-13 цагийг нь барчихдаг.
Гэртээ бараг унтах гэж л харьдаг.
Байж байгаад л утсаа гаргаж цаг хараад, тарах болж байна уу? Тарах цаг дөхөж үү? Одоо тавхан цаг, одоо хоёрхон цаг гэж бодсоор байтал өдрийг дуусгана.
Өглөө босохоосоо ч цааргална.
Босоод нүүрээ будахаас ч дургүй хүрнэ.
Сүүлд нь ажилдаа гарахаас ч буримдана.
Сүүлийн 7 хоног бүр үнэхээр хүнд байна аа.
Хүнээс хатуу үг сонсож чаддаггүй юм болохоор жаахан загнуулаад л уйлмаар болоод явчихна.
Хамаг юмаа сэтгэлээсээ хийгээд байхад л эзнийх нь сэтгэлд ерөөсөө хүрэхгүй.
Хүнд хүчир ажил хийнэ гэдэг тийм ч амар биш. Хэчнээн том биетэй байгаад чадал гэдэг бол байх хүндээ л байдаг юм байна гэж л бодогдлоо.
Хэчнээн жилийн амьдрал байгааг мэдэхгүй ч миний хувьд амьдрал дөнгөж эхэлж байгаа. Ийм насан дээрээ шантарлаа гэж хэлж болохгүй юм шиг ч гэлээ үнэхээр л юм юмнаас амархан шантарчих гээд байх юм.
Сүүлийн үед өдөр болгон л "хүнд өдөр" байдаг боллоо.
Хэд хоног гүрийчихвэл, хэдхэн хоног тэсчихвэл гээд яваад байвал даваад гарчих л байх даа?
