GECENİN KALINTISI//CünZey

"SİNİR"

Oy vermeyi unutmayınız

Yazım yanlışları olabilir kusura bakmayın anlamadığınız yerde sormanız yeterli olacaktır.

Bismillahirrahmanirrahim demeyi unutmuyoruz.

Ve sizlere iyi okumalar diliyorum.

Yazar'dan

Söylediği bu yalan her ne kadar ortada şaşkınlık bırakmış olsada kısa bir süre içinde bu pek fazla önem almadı.

Daha doğrusu Cüneyd bunun yalan olduğunu anlamış ve şaşkınlığını ifade etmekten ziyade sonlandırmıştı.

Zeynep'in onu seveceğini,kendinde Zeynep'i seveceğini düşlemiyordu. Ki bu ihtimal aklından dahi geçtiğinde kendini garip hissediyordu.

Kendinden yaşça küçük olan bir kız hakkında sevgiye dair düşlere kapılmak ne kadar doğru olurdu ki zati.

Evet ondan küçük olmasına rağmen onu kardeşi olarak görmüyordu,ki bu gayet normal bir şeydi.Sonuçta istemeden evlense de karısıydı.

Lakin onunla arasında olan bağ dostluğu geçmezdi,böyle düşünüyordu Cüneyd.

Annesinin babasından kaç yaş küçük olduğunu ve ya etrafındaki evli insanların yaş farklarına hiç bakmadan imkânsız damgasını koymuştu.

Lakin bilmediği birkaç husus vardı.

İlk olarak bir şeye imkânsız demek onu imkânsız yapmazdı. İkincisi ise,her zor olan şeye imkânsız demek imkânsızlığı kanıtlamazdı.

Ve son olarak,insanın imkânsız dediği her şey başını bir gün gelirdi,çünkü imkânsızlık sadece ama sadece on bir harflik bir kelimeydi.

......

Levent'im devam eden konuşmaları ardında nihayetinde kurtulan iki genç evlerine doğru yola çıkmışlardı.

Cüneyd hiçbir kelam bulamıyor,genç kızın nasıl dönüt vereceğini bilmiyordu. Ki bilse bile haksız olanın o olmadığının farkındaydı.

Hapse girebilirdi bunu bilirdi,lakin bu pek umrunda olmazdı. Levent Doktor'unda bu işi bırakmayacağını bilirdi fakat nasıl yapacağını düşünmezdi.

Tek düşlediği şey Zeynep'in yaptığı şeydi.Bu kadar önemli bir hususta hayatı değişebilir,gelişebilirdi. Lakin o yalan söyleyerek belkide bilmeden herkesi kurtarmıştı.

Yolu yarıladıklarında Cüneyd'in aklından temizlenen düşünceler unutulan bir işi ortaya sundu. Zati yeteri kadar yorgun olan genç şimdide başka bir işe koşturcaktı.

Cüneyd: Zeynep Hanım,benim mühim bir meseleyi çözmem icap eder. Senin gitmek istediğin bir yer varsa eğer bıra-

Sözünü bölen şey Zeynep'in hızlıca kafasını sallayıp bir şeyler söylemesiyle kesilmişti. Heyecanlı heyecanlı konuştuğunda ayrı biri gibi duruyordu.

Zeynep: Halam var,geldiğimden beridir göremem onu. Yanına gidebilir miyim.?

Cüneyd kafasını aşağı yukarı salladığında onay verdiği her hâlinden belliydi.Zeynep teşekkür amacıyla başını eğdi ve tekrardan yukarı kaldırdı.

Zeynep'in değiştirdiği yönle birlikte Cüneyd'de ona ayak uydurdu.

Zeynep,daha önce buralarda halası için bulunmuştu ve de evini aklına kazımıştı.

Buradaki mahallelerden pekte uzakta olmayan eve varmak için bir süre yürümüşlerdi. Sonunda vardıkları ev ile yollarını ayırmak üzere konuşmuşlardı.

Cüneyd: Allah'a emanet ol,ben akşam geleceğim seni almaya.

Zeynep: Sende Allah'a emanet ol,bekleyeceğim.

Zeynep uzun zamandır yapmak istediği şeyi yaptı ve halasının kapısını yavaş,ardında sertçe çalmaya başladı.

Sonunda açılan kapının ardındaki başörtülü kadın yeğenini gördüğüne ilk başta inanmasada ağzından çıkan nidalar eşiğinde yeğenine kollarını açtı.

Zeynep onu özlediğini belli eden sözler söylerken,halası duygularını gizlemeden dolan gözlerindeki yaşları akıtıyordu.

Geri çekilen kız halasının gözlerindeki yaşları silerken kızaran yanaklarını öpmüştü.

Ağlamaması gerektiğini belirterek gelen teklif üzerine evin içine adımlamış,ayakkabılarını çıkarıp dolaba koymuştu.

Zeynep: Halam,ağlama lütfen.

Birgül: Sevinçten kuzum sevinçten.

Zeynep: Olur mu öyle şey.? Hadi ağlama daha fazla.

Birgül: Aman,geç içeri bende geliyorum.

Evi bir kere görmesine rağmen aklında kalan detaylar ile birlikte salon olduğunu bildiği odanın kapısından girdi.

Masanın üstünde olan onlarca kitap karşılığında başını açan halasına döndü.

Henüz orta yaşlı demek için çok genç olan halası parıldayan gözlerle ona gülümsediğinde genç kız hızlıca adımlayarak masanın yanına yürüdü

Adeta parıldayan gözlerini masadaki kitaplarda gezdirirken sevdiği bir isim karşısında bir anlık durdu.

Elini kitaba doğru uzattığında kapağında olan yazıları okumaya başlamıştı bile.

(Bu arada Birgül önceden onlarla yaşıyordu,
Zeynep bundan dolayı okuma yazma gibi şeyleri biliyor.)

Ömer Hayyam.

Cüneyd'den

Süratle yürüdüğüm sokaklar arasında karşıma çıkan küçük bir çocuk ile olduğum yerde durdum.

Çocuk azda olsa sızlanıyordu,ne olduğunu sual etmek için yanına yaklaşıyordum lakin gelen kişi ile duraksadım.

Ahmet,daha doğrusu 'fena* insan' olarak tanılan adamdı.

(Fena* kelimesi "kötü" anlamında kullanılmıştır.)

Onu bulmak için çıktığım bu yolda karşıma çıkması Allah'ın hikmetiydi.

Durduğum yerden hareketlendim ve karşı tarafta kalan adama doğru adımladım.

Beni tekrardan durduran şey ise çocuğa sertçe vurması olmuştu.

Fakat bu duruşum hemencecik hızlı bri yürüyüşe döndüğünde yankılanan ayak sesleri ile birlikte bana dönmüştü.

İlk başta yanda olan gözü yaşlı çocuğa,ardından ise yanındaki Ahmet'e baktım.Ne diyeceğini şaşmış bir şekilde yüzüme bakıyordu.

Tuttuğum yakasından yükselen kokular midemi kaldırırken onu ufak bir ittirme ile kendimden uzaklaştırdım.

Ahmet:"Bir insanı anlayabilmek için,o insanın baktığı açıdan bakmayı becerebilmelisin. (H.L)" derler,bilmez misin.?

Cüneyd: Bilirim,bilirim lakin senin bir ayyaşın gözünden bakmak istemem bu dünyaya.

Ahmet: Ayyaş mı.? Sanırsın içki içmekten kendimi kaybettim de karına saldırdım.

Bu sefer öfkemi kontrol etmek istemiştim lakin karşımda olan ayyaş adamın ettiği kelamlar ardından bunun pekte mümkün olmadığını anladım.

Cüneyd:hadi bakalım,ağlama da git şuradan kendine yeni şeker al.

Yan taraftaki çocuğu uzaklaştırdıktan sonra tek kaldığımız adamın hâline baktığımda kötü olduğu açıkça belliydi.

Acımadım.

Acırsam acınacak hâle düşerdim,bunu bilirdim.

-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_

Oy vermeyi unutmayınız

Sizleri seviyorum kendinize çok ama çok dikkat edin güzellerim.

İstediğiniz bir sahne varsa yazmayı unutmayıın.