Pitong buwan na ang lumipas mula sa pagkikita nila ni Kent. Sa panahong iyon, natuto nang mag-move on si Kaira. Hindi na siya naghahanap ng mga senyales, hindi na siya naghihintay ng isang himala. Natuto siyang mahalin ang sarili niya at tanggapin ang katotohanan na hindi sila para sa isa't isa.
Isang umaga, habang nagmamadali si Kaira papunta sa kanyang silid-aralan dahil late na siya, hindi niya namalayan ang isang tao na papalapit sa kanya. "Ay!" Napasigaw si Kaira nang mabangga niya ang tao. "Pasensya na!"
"Ayos lang," sabi ng lalaki, tumatawa. "Nagmamadali ka yata?"
Nang makita ni Kaira ang mukha ng lalaki, napansin niyang si Fraz pala ito, ang isa sa mga kaibigan ni Kent. Madalas silang magkakasama noon, pero hindi sila gaanong nag-uusap.
"Oo, eh. Late na ako," sabi ni Kaira, nahihiya.
"Ako rin, eh. Tara, sabay na tayo," sabi ni Fraz, nakangiti.
Naglakad sila nang magkasama papunta sa kanilang silid-aralan. Habang naglalakad, hindi maiwasang mapansin ni Kaira ang nakaka-engganyong ngiti ni Fraz. Hindi niya kailanman naisip na si Fraz ay magiging kaakit-akit sa kanya.
"Salamat, ha," sabi ni Kaira. "Kung hindi ka sana nandito, malamang late na talaga ako."
"Walang anuman," sabi ni Fraz, nakangiti. "Masaya naman ako na nakasama kita."
Nang makarating sila sa kanilang silid-aralan, nagpaalam na si Fraz. "Kita na lang tayo mamaya sa canteen," sabi niya, nakangiti.
Tumango si Kaira. "Sige."
Habang nakaupo si Kaira sa kanyang upuan, hindi niya maiwasang isipin ang nangyari. Parang may kakaiba siyang naramdaman kay Fraz. Hindi niya maipaliwanag, pero parang may spark na nag-aapoy sa kanyang puso.
Sa mga sumunod na araw, madalas na magkasama si Kaira at Fraz. Magkasama silang kumakain sa canteen, nag-aaral sa library, at nagkukuwentuhan sa mga break time. Unti-unti, nagkakaroon ng kakaibang koneksyon sa pagitan nila.
Isang araw, habang naglalakad sila pauwi mula sa paaralan, naglakas-loob si Fraz na magtanong kay Kaira. "Kaira," sabi niya, "may gusto ka pa ba kay Kent?"
Nagulat si Kaira. "Ha? Bakit mo naman naitanong 'yan?"
"Kasi, alam mo, nakita kita sa perya ng paaralan. Nakita kong nakatingin ka sa kanya. At alam kong may nararamdaman ka pa rin para sa kanya."
Napayuko si Kaira. "Oo, may nararamdaman pa rin ako para sa kanya. Pero alam kong hindi na kami pwedeng maging magkasama."
"Bakit naman?" tanong ni Fraz.
"Kasi, lumipat na siya at may iba na siya. At kahit wala siyang iba, alam ko parin na hindi na siya babalik."
"Pero, Kaira," sabi ni Fraz, "hindi ba't may nararamdaman ka rin para sa akin?" "o emahinasyon ko lang yun? at talagang si kent parin?"
"ahh, eh, ano." napayukong sabi ni kaira.
"Kaira, gusto kita" sagot ni Franz.
Napatingin si Kaira kay Fraz. Hindi niya alam kung ano ang sasabihin. Hindi niya kailanman naisip na may magugustuhan sa kanya si Fraz.
"Hindi ko alam," sabi ni Kaira. "Hindi ko pa alam ang nararamdaman ko para sa iyo."
"Gusto mo bang malaman?" tanong ni Fraz, nakangiti.
Tumango si Kaira. "Oo."
Lumapit si Fraz kay Kaira at hinawakan ang kanyang kamay. "Kaira, gusto kita. Gusto kitang makilala ng mas mabuti. Gusto kong alagaan ka. Gusto kong maging masaya ka."
Nang marinig ni Kaira ang mga salitang iyon, parang may isang bagong mundo ang bumukas sa kanya. Hindi niya alam kung bakit, pero parang ang sarap ng pakiramdam niya. Parang may isang bagay na nagbabago sa kanyang puso.
"Fraz," sabi ni Kaira, "hindi ko alam kung ano ang nararamdaman ko para sa iyo. Pero gusto kong malaman. Gusto kong bigyan ka ng pagkakataon."
Nakangiti si Fraz. "Salamat, Kaira."
At sa sandaling iyon, nagsimula ang isang bagong kabanata sa kanilang kwento. Ang kwento ng dalawang taong nagkakilala sa gitna ng kaguluhan, at nagsimulang magmahalan. Ang kwento ng kanilang pag-ibig, isang pag-ibig na nagsimula sa isang hindi inaasahang pagkakataon.
