BİR VARMIŞ

BÖLÜM.1

Hayatım babamın isteklerini karşılamakla geçti. Artık bundan bıktım. Bundan sonra kendi kararlarımla ilerliycem. Onun istekleri beni mutlu etmiyo. Belki geleceğim için en doğru kararlar olabilir ama ben mutlu olmıycaksam ne anlamı var ki.

Evet yeni hayatım için babamın haberi olmadan mimarlık yerine konservatuvara kayıt yaptırdım. Belki çocukça gelebilir ama ben şarkıcı olmak istiyorum. Ün falan umrumda değil. İnsanlara sesimi duyurıyım, müziğimi yapayım bana yeter. Artık hiç bir şekilde bu yoldan dönmem. Herşeyi göze aldım, babamı karşıma aldım. Ama pişman değilim. Ben bu anı küçüklüğümden beri bekliyodum ve şimdi gerçekleşti.

Karşımda geleceğim, hayalim, gerçeğim, herşeyim. Işte burdayım.
ITÜ Konservatuvar Bölümü.

Ben Çisil Akar. 18 yaşındayım. Kızıl saçlı kahverengi gözlü bi kızım. Yazın ortasındayız. Daha yeni liseden mezun oldum. Okulumu dereceyle bitirdim. Ve şimdi ne yapıcağımı bilmiyorum. Tercihlerimi yaptım ve konservatuarı başa yazdığım ve puanım tuttuğu için konservatuara kabul edildim. Yetenek sınavlarınada babamların haberi olmadan girip kazanmıştım zaten. Şu an tek sorunum babamın benim mimarlık yerine konservatuar okuduğumu öğrenme ihtimali. Bunu düşündükçe babama ne açıklama yapıcağımı planlıyorum.

Babam hep benim yerime düşünmüştür. Bazen bu işime gelmiyor değil. Ama kendim bir şeyler elde edebilmeyi o kadar çok istiyordum ki her fırsat bulduğumda bunu gerçekleştiriyordum. Bu sefer büyük bir işe kalkıştım ve sonucu ne olucak bilmiyorum.

1 AY SONRA...

Yarın okul başlıyor ve şu ana kadar hiç bi sıkıntı çıkmadı. Umarım bu böyle devam eder.

Bir sorun çıkacak, babam öğrenecek diye korkmaktan artık bıktım. Ama yine de tedbirli davranıyorum. Davranmak zorundayım. Büyük bi heyecanla yarını beklemekten başka yapabileceğim bişi yok. Yeni okul yeni kişiler yeni hayat. Umarım beklediğim gibidir. Yoksa büyük bi hayal kırıklığı...

Sabah kalktığımda heyecanım bin kat daha arttı. Hani o geçici heyecanlardan değil. Okul ilk günündede diğer günlerindede aynı heyecanla gideceğimi biliyorum. Sonuçta en büyük hayallerimden biriydi.

Duşa girdim ve kendimi okula hazırladım. Hem ruhen hemde görüntü olarak. Kahvaltı yapmayı planlamıyordum. Okulda bişeyler atıştırırım diye düşünerek çantamı ve her ihtimale karşı yağmurluğumu yanıma aldım. Sonuçta sonbahardayız. Yağmur yağması yüksek ihtimal.

Okula babamın bana mimarlığı kazandığımı düşünerek aldığı Alfa Spider markalı kırmızı arabamla giriş yaptığımda bütün gözler bendeydi. Bu ne kadar hoşuma gitmese de mecburdum bu arabaya. Sonuçta babamın hediyesi. Sonra kırıldığını, onların emeklerini boşa çıkardğımı söylemelerini dinlemek pekte hoş olmuyor. Parkta yer bulmak biraz zor oldu ama başardım. Arabadan iner inmez insanların gözleri benim üzerimde gezinmeye başladı. Sanırım böyle güzel bi arabanın içinden nasıl birinin çıktığını merak ediyolardır. Bende okulu ve çevreyi tanımak için etrafıma bakınırken birisinin bana çok tuhaf bi şekilde baktığını fark ettim. Gözlerimiz buluştuğunda sanki tiksiniyomuş gibi bakınca gözlerimi ondan çekmek zorunda kaldım.

Dersliğimi bulmak ne kadar zor olsada sonunda bulabilmiştim. Kafam bu kadar doluyken sınıfımı bile zor bulmam çok normal. Arkadaş edinebilecek miyim diye düşünüyorum, babam ondan gizlediklerimi öğrenir mi diye düşünüyorum, sevdiklerimi üzer miyim diye düşünüyorum ve bir de sabah ki çocuğu ve o tuhaf bakışlarını ve nedenini düşünüyorum. Bu, hem bende merak uyandırıyo hem de korkutuyor. İnsanlar arabamla ilgilenirken o sadece bana odaklanmıştı ve gerçekten çok tuhaftı.

Merhaba arkadaşlar ilk defa yazmaya başladım. Umarım konuyu ve yazışımı beğenirsiniz. Kapak daha doğru düzgün hazırlamaya vaktim olmadı. Yakında halletmeye çalışıcam. Nerde hatam olduğunu söylerseniz mutlu olurum. Şimdiden teşekkürler.

Kapak için lütfen bana yardımcı olun :D